برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۶۱

در عدل و تدبیر و رای

— ۲۱ —

---

	نظر کن چو سوفار داری بشست			نه آنگه که پرتاب کردی ز دست
	چو یوسف کسی در صلاح و تمیز			بیک[۱] سال باید که گردد عزیز
	بایّام تا بر نیاید بسی			نشاید رسیدن بغور کسی
	ز هر نوع[۲] اخلاق او کشف کرد			خردمند و پاکیزه دین بود مرد
	نکو سیرتش دید و روشن قیاس			سخن سنج و مقدار مردم شناس
	برای از بزرگان مِهش[۳] دید و بیش			نشاندش زبردست دستور خویش
	چنان حکمت و معرفت کار بست			که از امر و نهیش درونی نخست
	درآورد ملکی بزیر قلم			کزو بر وجودی نیامد الم
	زبان همه حرف گیران ببست			که حرفی بدش برنیامد ز دست
	حسودی که یکجو خیانت ندید			بکارش نیامد چو گندم طپید
	ز روشن دلش ملک پرتو گرفت			وزیر کهن را غم نو گرفت
	ندید آن خردمند را رخنه‌ای			که در وی تواند زدن طعنه‌ای
	امین و بد اندیش طشتند و مور			نشاید درو رخنه کردن بزور
	ملکرا دو خورشید طلعت غلام			بسر بر کمر بسته بودی مدام
	دو پاکیزه پیکر چو حور و پری			چو خورشید و ماه از سدیگر بری
	دو صورت که گفتی یکی نیست بیش			نموده در آیینه همتای خویش
	سخنهای دانای شیرین سُخن			گرفت اندر آن هر دو شمشاد بن
	چو دیدند کاو صاف و خلقش نکوست			بطبعش هواخواه گشتند و دوست
	درو هم اثر کرد میل بَشر			نه میلی چو کوتاه بینان بِشر

---

1. ده، سی، چل.
2. نوعی.
3. بهش.