این برگ هم‌سنجی شده‌است.
باب دوم
— ۷۴ —
| بسالی توان خرمن اندوختن | بیکدم نه مردی بود سوختن[۱] | |||||
| چو در دست تنگی نداری شکیب | نگه دار وقت فراخی حسیب | |||||
| بدختر چه خوش گفت بانوی ده | که روز نوا برگ سختی بنه | |||||
| همه وقت بردار مشک و سبوی | که پیوسته در ده روان نیست جوی | |||||
| بدنیا توان آخرت یافتن | بزر، پنجهٔ شیر بر[۲] تافتن | |||||
| بیکبار بر دوستان زر مپاش | وز آسیب دشمن باندیشه باش | |||||
| اگر تنگدستی مرو پیش یار | و گر سیم داری بیا و بیار | |||||
| اگر روی بر خاک پایش نهی | جوابت نگوید بدست تهی | |||||
| خداوند زر برکند چشم دیو | بدام آورد صخَر جنی بریو | |||||
| تهی دست، در خوبرویان مپیچ | که بی سیم مردم نیرزند هیچ[۳] | |||||
| بدست تهی بر نیاید امید | بزر برکنی چشم دیو سپید | |||||
| و گر هرچه یابی بکف برنهی | کفت وقت حاجت بماند تهی | |||||
| گدایان بسعی تو هرگز قوی | نگردند، ترسم تو لاغر شوی | |||||
| چو مناع خیر این حکایت بگفت | ز غیرت[۴] جوانمرد را رگ نخفت | |||||
| پراکنده دل گشت از آن عیبجوی | بر آشفت و گفت ای پراکنده گوی | |||||
