برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۴۳

در عشق و مستی و شور

— ۱۰۳ —

---

	بگفت این جفا بر من از دست اوست			نه شرطیست نالیدن از دست دوست
	من اینک دم دوستی میزنم			گر او[۱] دوست دارد و گر دشمنم
	ز من صبر بی او توقع مدار			که با او هم امکان ندارد قرار
	نه نیروی صبرم نه جای ستیز			نه امکان بودن نه پای گریز
	مگو زین در بارگه سر بتاب			و گر سر چو میخم نهد در طناب
	نه پروانه جان داده در پای دوست			به از زنده در کنج تاریک اوست؟
	بگفت ار خوری زخم چوگان اوی؟			بگفتا بپایش در افتم چو گوی
	بگفتا سرت گر ببرد بتیغ؟			بگفت اینقدر نبود از وی دریغ
	مرا خود ز سر نیست چندان خبر			که تاجست[۲] بر تارکم یا تبر
	مکن با من ناشکیبا عتیب			که در عشق صورت نبندد شکیب
	چو یعقوبم ار دیده گردد سپید			نبرم ز دیدار یوسف امید
	یکی را که سر خوش بود با[۳] یکی			نیازارد از وی بهر اندکی
	رکابش ببوسید روزی جوان			برآشفت و برتافت از وی عنان
	بخندید و گفتا عنان برمپیچ			که سلطان عنان[۴] برنپیچد ز هیچ
	مرا با وجود تو هستی نماند			بیاد توام خودپرستی نماند
	گرم جرم بینی مکن عیب من			توئی سر برآورده از جیب من
	بدان زهره دستت زدم در رکاب			که خود را نیاوردم اندر حساب
	کشیدم قلم بر سر نام خویش			نهادم قدم بر سر کام خویش
	مرا خود کشد تیر آن چشم مست			چه حاجت که آری بشمشیر دست؟

---

1. گرم.
2. تیغست.
3. معشوق باشد.
4. سلطان ما.