این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در تواضع
— ۱۲۵ —
| بناراستی دامن آلوده‌ای | بناداشتی دوده اندوده‌ای[۱] | |||||
| نه چشمی[۲] چو بینندگان[۳] راست رو | نه گوشی چو مردم نصیحت شنو | |||||
| چو سال بد از وی خلایق نفور | نمایان بهم چون مه نو ز دور | |||||
| هوا و هوس خرمنش سوخته | جوی نیکنامی نیندوخته | |||||
| سیه نامه چندان تنعم براند | که در نامه جای نبشتن نماند | |||||
| گنهکار و خودرای[۴] و شهوت پرست | بغفلت شب و روز مخمور و مست | |||||
| شنیدم که عیسی درآمد ز دشت | بمقصورهٔ عابدی بر[۵] گذشت | |||||
| بزیر آمد از غرفه خلوت نشین | بپایش در افتاد سر بر زمین | |||||
| گنهکار برگشته اختر ز دور | چو پروانه حیران در ایشان ز نور | |||||
| تأمل بحسرت کنان[۶] شرمسار | چو درویش در دست سرمایه‌دار | |||||
| خجل زیر لب عذرخواهان بسوز | ز شبهای در غفلت آورده روز | |||||
| سرشک غم از دیده باران چو میغ | که عمرم بغفلت گذشت ای دریغ | |||||
| برانداختم نقد عمر عزیز | بدست از نکوئی نیاورده چیز | |||||
| چو من زنده هرگز مبادا کسی | که مرگش به از زندگانی بسی | |||||
| برست آنکه در عهد طفلی بمرد | که پیرانه سر شرمساری نبرد | |||||
| گناهم ببخش ای جهان آفرین | که گر با من آید فبئس القرین | |||||
| نگون مانده از شرمساری سرش | روان آب حسرت بشیب و برش | |||||
| درین گوشه نالان گنهکار پیر | که فریاد حالم رس ای دستگیر | |||||
