برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۵۵

در شکر بر عافیت

— ۲۱۵ —

---

* * *

	نخست او ارادت بدل در نهاد			پس این بنده بر آستان سر نهاد
	گر از حق نه توفیق خیری رسد			کی از بنده چیزی[۱] بغیری رسد؟
	زبانرا چه بینی[۲] که اقرار داد؟			ببین تا زبانرا که گفتار داد
	در معرفت دیدهٔ آدمیست			که بگشوده بر آسمان و زمیست
	کیت فهم بودی نشیب و فراز			گر این در نکردی بروی تو باز[۳]؟
	سر آورد و دست از عدم در وجود			درین جود بنهاد و در وی سجود
	و گر نه کی از دست جود آمدی؟			محالست کز سر سجود آمدی
	بحکمت زبان داد و گوش آفرید			که باشند صندوق دل را کلید
	اگر نه زبان قصه برداشتی			کس از سرّ دل کی خبر داشتی؟
	و گر نیستی سعی جاسوس گوش			خبر کی رسیدی بسلطان هوش
	مرا لفظ شیرین خواننده داد			ترا سمع و ادراک[۴] داننده داد
	مدام این دو چون حاجبان بر درند			ز سلطان بسلطان خبر می‌برند
	چه اندیشی از خود که فعلم نکوست؟			از آنن در نگه کن که توفیق[۵] اوست
	برد بوستانبان بایوان شاه			بنو باوه گل هم[۶] ز بستان شاه

حکایت

	بتی دیدم از عاج در سومنات			مرصع چو در جاهلیت منات
	چنان صورتش بسته تمثالگر			که صورت نبندد از آن خوبتر

---

1. خیری.
2. چو دیدی.
3. نکردی برویت فراز.
4. سمع دراک. فهم و ادراک.
5. تقدیر.
6. بتحفه ثمر هم.