برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۳۰

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۰ —

  راه صد دشمنم از بهر تو می‌باید داد تا یکی دوست ببینم که بگوید خبرت  
  آنچنان سخت نیاید سر من گر برود نازنینا که پریشانی موئی ز سرت  
  غم آن نیست که بر خاک نشیند سعدی زحمت خویش نمیخواهد بر رهگذرت  

۳۶– ط

  بنده وار آمدم بزنهارت که ندارم سلاح پیکارت  
  متفق میشوم که دل ندهم معتقد میشوم دگربارت  
  مشتری را بهای روی تو نیست من بدین مفلسی خریدارت  
  غیرتم هست و اقتدارم نیست که بپوشم ز چشم اغیارت  
  گر چه بی‌طاقتم چو مور ضعیف میکشم نفس و میکشم بارت  
  نه چنان در کمند پیچیدی که مخلص شود گرفتارت  
  من هم اوّل که دیدمت گفتم حذر از چشم مست خونخوارت  
  دیده شاید که بیتو برنکند تا نبیند فراق دیدارت  
  تو ملولی و دوستان مشتاق تو گریزان و ما طلبکارت  
  چشم سعدی بخواب بیند خواب که ببستی بچشم سحارت  
  تو بدین هر دو چشم خواب‌آلود چه غم از چشمهای بیدارت؟  

۳۷– ط

  مپندار از لب شیرین عبارت که کامی حاصل آید بیمرارت  
  فراق افتد میان دوستداران زیان و سود باشد در تجارت  
  یکی را چون ببینی کشتهٔ دوست بدیگر دوستانش ده بشارت  
  ندانم هیچکس در عهد حسنت که با دل باشد الّا بی بصارت  
  مرا آن گوشهٔ چشم دلاویز بکشتن میکند گوئی اشارت  
  گر آن حلوا بدست صوفی افتد خدا ترسی نباشد روزِ غارت