برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۳۱

— ۲۱ —

---

	عجب دارم درون عاشقان را			که پیراهن نمی‌سوزد[۱] حرارت
	جمال دوست چندان سایه انداخت			که سعدی ناپدیدست از حقارت

۳۸– ب

	چه دلها بردی ای ساقی بساق فتنه‌انگیزت[۲]			دریغا بوسه چندی بر زنخدان دلاویزت
	خدنگ غمزه از هرسو نهان انداختن تا کی			سپر انداخت عقل از دست ناوکهای خونریزت
	برآمیزی و بگریزی و بنمائی و بربائی			فغان از قهر لطف اندود و زهر شکرآمیزت
	لب شیرینت ار شیرین بدیدی در سخن گفتن			بر او شکرانه بودی گر بدادی ملک پرویزت
	جهان از فتنه و آشوب یکچندی برآسودی			اگر نه روی شهرآشوب و چشم فتنه‌انگیزت
	دگر رغبت کجا ماند کسی را سوی هشیاری			چو بیند دست در آغوش مستان سحرخیزت
	دمادم درکش ای سعدی شراب صرف[۳] و دم درکش			که با مستان مجلس[۴] درنگیرد زهد و پرهیزت

۳۹– ط

	بیتو حرامست بخلوت نشست			حیف بود در بچنین روی بست
	دامن دولت چو بدست اوفتاد			گر بهلی باز نیاید بدست
	این چه نظر بود که خونم بریخت؟			وین چه نمک بود که ریشم بخست؟
	هر که بیفتاد بتیرت نخاست			وانکه درآمد بکمندت نجست
	ما بتو یکباره مقید شدیم			مرغ بدام آمد و ماهی بشست
	صبر قفا خورد و براهی[۵] گریخت			عقل بلا دید و بکنجی نشست
	بار مذّلت بتوانم کشید			عهد محبت نتوانم شکست
	وین رمقی نیز که هست از وجود			پیش وجودت نتوان گفت هست
	هرگز اگر راه بمعنی برد			سجدهٔ صورت نکند بت پرست
	مستی خمرش نکند آرزو			هر که چو سعدی شود از عشق مست

---

1. نسوزاند.
2. تجدیدنظر: چه دلها بردی ایساقی بساق شهوت انگیزت
3. وصل.
4. مفلس.
5. بغاری.