برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۳۹

— ۲۹ —

---

* * *

	تندی و جفا و زشتخوئی			هر چند که میکنی نکوئی
	فرمان برمت بهرچه گوئی			جان بر لب و چشم[۱] بر خطابست

* * *

	ای روی تو از بهشت بابی			دل بر نمک لبت کبابی
	گفتم بزنم بر آتش آبی			وین آتش دل نه جای[۲] آبست

* * *

	صبر از تو کسی نیاورد تاب			چشمم ز غمت نمی‌برد خواب
	شک نیست که بر ممرّ سیلاب			چندانکه بنا کنی خرابست

* * *

	ای شهرهٔ شهر و فتنهٔ خیل			فی منظرک النهار و اللیل
	هر کو نکند بصورتت میل			در صورت آدمی دوابست

* * *

	ای داروی دلپذیر دردم			اقرار ببندگیت کردم
	دانی که من از تو برنگردم			چندانکه خطا کنی صوابست

* * *

	گرچه تو امیر و ما اسیریم			گرچه تو بزرگ و ما حقیریم
	گرچه تو غنیّ و ما فقیریم			دلداری دوستان ثوابست

* * *

	ای سرو روان و گلبن نو			مه پیکر[۳] آفتاب پرتو
	بستان و بده بگوی و بشنو			شبهای چنین نه وقت خوابست

---

1. گوش.
2. نه کار.
3. در نسخه‌های متاخر: مه‌طلعت.