این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۵۷ —
| دل رفت و دیده خون شد و جان ضعیف ماند | وآنهم برای آنکه کنم جان فشان دوست | |||||
| روزی بپای مرکب تازی در افتمش | گر کبر و ناز بازنپیچد عنان دوست | |||||
| هیهات کام من که برآید درین طلب | این بس[۱] که نام من برود بر زبان دوست | |||||
| چون جان سپرد نیست بهر صورتی که هست | در کوی عشق خوشتر و بر آستان دوست | |||||
| با خویشتن همی برم این شوق تا[۲] بخاک | وز خاک سر برآرم و پرسم نشان دوست | |||||
| فریاد مردمان همه از دست دشمنست | فریاد سعدی از دل نامهربان دوست | |||||
۱۰۳– ب
| ز حد گذشت جدائی میان ما ایدوست | بیا بیا که غلام توام بیا ایدوست | |||||
| اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو | بتیغ مرگ شود دست من رها ایدوست[۳] | |||||
| سرم فدای قفای ملامتست چباک | گرم بود سخن دشمن از قفا ایدوست؟ | |||||
| بناز اگر بخرامی جهان خراب کنی | بخون خسته اگر تشنهٔ هلا ایدوست | |||||
| چنان بداغ تو باشم[۴] که گر اجل برسد | بشرعم از تو ستانند خونبها ایدوست | |||||
| وفای عهد نگه دار و از جفا بگذر | بحق آنکه نیم یار بیوفا ایدوست | |||||
| هزار سال پس از مرگ من چو بازآئی | ز خاک نعره برآرم که مرحبا ایدوست | |||||
| غم تو دست برآورد و خون چشمم ریخت | مکن که دست برآرم بربنا ایدوست | |||||
| اگر بخوردن خون آمدی هلا برخیز | و گر ببردن دل آمدی بیا ایدوست[۵] | |||||
| بساز با من رنجور ناتوان ای یار | ببخش بر من مسکین بینوا ایدوست | |||||
| حدیث سعدی اگر نشنوی چه چاره کند؟ | بدشمنان نتوان گفت ماجرا ایدوست | |||||
۱۰۴– ب
| مرا تو غایت مقصودی از جهان ایدوست | هزار جان عزیزت فدای جان ایدوست | |||||
