این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۷۴ —
| صد سفرهٔ دشمن بنهد طالب مقصود | باشد[۱] که یکی دوست بیاید بضیافت | |||||
| شمشیر ظرافت بود از دست عزیزان | درویش نباید که برنجد بظرافت | |||||
| سعدی چو گرفتار شدی تن بقضا ده | دریا دُر و مرجان بود و هول و مخافت[۲] | |||||
۱۳۷– ط
| کیست آن لعبت خندان که پریوار برفت | که قرار از دل[۳] دیوانه بیکبار برفت | |||||
| باد بوی گل رویش بگلستان آورد | آب گلزار بشد رونق عطار برفت | |||||
| صورت یوسف نادیده صفت میکردیم | چون بدیدیم زبان سخن از کار برفت | |||||
| بعد ازین عیب و ملامت نکنم مستانرا[۴] | که مرا در حق این طایفه انکار برفت | |||||
| در سرم بود که هرگز ندهم دل بخیال | بسرت کز سر من آن همه پندار برفت | |||||
| آخر این مور میان بستهٔ افتان خیزان | چه خطا داشت که سرکوفته چون مار برفت؟ | |||||
| بخرابات چه حاجت که یکی مست شود؟ | که بدیدار تو عقل از سر هشیار برفت | |||||
| بنماز آمده محراب دو ابروی تو دید | دلش از دست ببردند و[۵] بزنّار برفت | |||||
| پیش تو مردن از آن به که پس از من گویند | نه بصدق آمده بود اینکه بآزار برفت | |||||
| تو نه مرد گل بستان امیدی[۶] سعدی | که بپهلو نتوانی بسر خار برفت | |||||
۱۳۸– ب
| عشق در دل ماند و یار از دست رفت | دوستان دستی که کار از دست رفت | |||||
| ای عجب گر من رسم در کام دل | کی رسم؟ چون روزگار از دست رفت[۷] | |||||
| بخت و رای و زور و زر بودم دریغ | کاندرین غم[۸] هر چهار از دست رفت | |||||
| عشق و سودا و هوس در سر بماند | صبر و آرام و قرار از دست رفت | |||||
| گر من از پای اندر آیم گو درای | بهتر از من صدهزار از دست رفت | |||||
| بیم جان کاین بار خونم میخورد | ور نه ایندل چند بار از دست رفت[۹] | |||||
