برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۰۸

— ۹۸ —

---

	هر که ز ذوقش درون سینه صفائیست			شمع دلش را ز شاهدی نگزیرد
	طالب عشقی دلی چو موم بدست آر			سنگ سیه صورت نگین نپذیرد
	صورت سنگیندلی کُشنده سعدیست			هر که بدین صورتش کشند نمیرد[۱]

۱۸۳– ب

	کدام چاره سگالم که با تو درگیرد؟			کجا روم که دل من دل از تو بر گیرد
	ز چشم خلق فتادم هنوز و ممکن نیست			که چشم شوخ من از عاشقی حذر گیرد
	دل ضعیف مرا نیست زور بازوی آن			که پیش تیر غمت صابری سپر گیرد
	چو تلخ عیشی من بشنوی بخنده درآی			که گر بخنده درآئی جهان شکر گیرد
	بخسته برگذری صحتش فراز آید			بمرده درنگری زندگی ز سر گیرد
	ز سوزناکی گفتار من قلم بگریست			که در نی آتش سوزنده زودتر گیرد
	دو چشم مست تو شهری بغمزهٔ ببرند			کرشمهٔ تو جهانی بیک نظر گیرد
	گر از جفای تو در کنج خانه بنشینم			خیالت از در و بامم بعنف در گیرد
	مکن که روز جمالت سر آید ار سعدی			شبی بدست دعا دامن سحر گیرد

۱۸۴– ب

	دلم دل از هوس یار بر نمیگیرد			طریق مردم هشیار بر نمیگیرد
	بلای عشق خدایا ز جان ما برگیر			که جان من دل ازین کار بر نمیگیرد
	همیگدازم و میسازم و شکیبائیست			که پرده از سَرِ اسرار بر نمیگیرد
	وجود خستهٔ من زیر بار جور فلک			جفای یار بسربار بر نمیگیرد
	رواست گر نکند یار دعوی یاری			چو بار غم ز دل یار بر نمیگیرد

---

1. در بعضی نسخ چاپی این بیت هم هست:

   	صد چو من در فراق تو میراد			وآنکه ترا بیند و بدوست نگیرد