این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۰۷ —
| در پارس چنین نمک ندیدم | در مصر چنین شکر نباشد | |||||
| گر حکم کنی بجان سعدی | جان از تو عزیزتر نباشد | |||||
۲۰۰– خ
| چکسی که هیچکس را بتو بر نظر[۱] نباشد | که نه در تو باز ماند مگرش بصر نباشد | |||||
| نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی | که ز دوستی بمیریم و ترا خبر نباشد | |||||
| مکن ار چه میتوانی که ز خدمتم برانی | نزنند سائلی را که دری دگر نباشد | |||||
| برهت نشسته بودم که نظر کنی بحالم | نکنی، که چشم مستت ز خمار برنباشد | |||||
| همه شب درین حدیثم که خنک تنی که دارد | مژهٔ بخواب و بختی که بخواب درنباشد | |||||
| چه خوشست مرغ وحشی که جفای کس نبیند | من و مرغ خانگی را بکشند و پَر نباشد | |||||
| نه من آن گناه دارم[۲] که بترسم از عقوبت | نظری که سر نبازی ز سر نظر نباشد | |||||
| قمری که دوست داری همه روز دل بر آن[۳] نه | که شبیت خون بریزد که درو قمر نباشد | |||||
| چه وجود نقش دیوار و چه آدمی که با او | سخنی ز عشق گویند و درو اثر نباشد | |||||
| شب و روز رفت باید قدم روندگانرا | چو بمأمنی[۴] رسیدی دگرت سفر نباشد | |||||
| عجبست پیش بعضی که ترست شعر سعدی[۵] | ورق درخت طوبیست چگونه تر نباشد؟ | |||||
۲۰۱– ط
| آن به که نظر باشد و گفتار نباشد | تا مدّعی اندر پس دیوار نباشد | |||||
| آن بر سر گنجست که چون نقطه بکنجی | بنشیند و سرگشته چو پرگار نباشد | |||||
| ایدوست برآور دری از خلق برویم | تا هیچ کسم واقف اسرار نباشد | |||||
| مَی خواهم و معشوق و زمینی و زمانی | کو باشد و من باشم و اغیار نباشد | |||||
| پندم مده ای دوست که دیوانهٔ سرمست | هرگز بسخن عاقل و هشیار نباشد | |||||
