برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۲۲

— ۱۱۲ —

---

	کسان عتاب کنندم که ترک عشق بگوی			بنقد اگر نکشد عشقم، این سخن بکشد
	بشرع، عابد اوثان اگر بباید کُشت			مرا چه حاجت کشتن که خود وثن بکشد
	بدوستی گله کردم ز چشم شوخش گفت			عجب نباشد اگر مست[۱] تیغزن بکشد
	بیک نفس که برآمیخت یار با اغیار			بسی نماند که غیرت وجود من بکشد
	بخنده گفت که من شمع جمعم ایسعدی			مرا از آن چه که پروانه خویشتن بکشد

۲۰۹– ب

	تا کی ای دلبر دل من بار تنهائی کشد			ترسم از تنهائی احوالم برسوائی کشد
	کی شکیبائی توان کردن چو عقل از دست رفت؟			عاقلی باید که پای اندر شکیبائی کشد
	سروبالای منا گر چون گل آئی در چمن			خاک پایت نرگس اندر چشم بینائی کشد
	روی تاجیکانه‌ات بنمای تا داغ حبش			آسمان بر چهرهٔ ترکان یغمائی کشد
	شهد ریزی چون دهانت دم[۲] بشیرینی زند			فتنه انگیزی چو زلفت سر برعنائی کشد
	دل نماند بعد از این با کس که گر خود آهنست			ساحر چشمت بمقناطیس زیبائی کشد
	خود هنوزت پستهٔ خندان عقیقین نقطه‌ایست			باش تا گِردش قضا پرگار مینائی کشد
	سعدیا دم درکش ار دیوانه خوانندت که عشق			گر چه از صاحبدلی خیزد بشیدائی کشد

۲۱۰– ب

	خواب خوش من ای پسر[۳] دستخوش خیال شد			نقد امید عمر من در طلب وصال شد
	گر نشد اشتیاق او[۴] غالب صبر و عقل من			این بچه زیردست گشت آن بچه پایمال شد؟
	بر من اگر حرام شد وصل تو نیست بوالعجب			بوالعجب آنکه خون من بر تو چرا حلال شد؟
	پرتو آفتاب اگر بدر کند هلال را			بدر وجود من چرا در نظرت هلال شد؟
	زیبد[۵] اگر طلب کند عزت ملک مصر دل			آنکه هزار یوسفش[۶] بندهٔ جاه و مال شد

---

1. ترک.
2. لب.
3. صنم.
4. آرزوی تو.
5. شاید.
6. زیبد اگر طلب کنی عزت ملک مصر دل ایکه هزار یوسفت.