برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۴۲

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۳۲ —

  غم دل با تو نگویم که تو در راحت نفس نشناسی که جگرسوختگان در المند  
  تو سبکبارِ قویحال کجا دریابی که ضعیفان غمت بارکشان ستمند؟  
  سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد سست عهدان ارادت ز ملامت برمند  

۲۴۷– ط

  با دوست باش گر همه آفاق دشمنند کو مرهمست اگر دگران نیش میزنند  
  ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار همچون طلسم پای خجالت بدامنند  
  یک بامداد اگر بخرامی ببوستان بینی که سرو را ز لب جوی برکنند  
  تلخست پیش طایفهٔ جور خوبروی از معتقد شنو که شکر می‌پراکنند  
  ای مُتقی گر اهل دلی دیده‌ها بدوز کاینان بدل ربودن مردم معینند  
  یا پرده[۱] بچشم تامّل فروگذار یا دل بنه که پرده ز کارت برافکنند  
  جانم دریغ نیست ولیکن دل ضعیف صندوق سرّ توست نخواهم که بشکنند  
  حُسن تو نادِرست درین عهد[۲] و شعر من من چشم بر تو و همگان گوش بر منند  
  گوئی جمال دوست که بیند چنانکه اوست؟ الا براه دیدهٔ سعدی نظر کنند  

۲۴۸– ط

  شوخی مکن ای یار که صاحبنظرانند بیگانه و خویش از پس و پیشت نگرانند  
  کس نیست که پنهان نظری با تو ندارد من نیز بر آنم که همه خلق بر آنند  
  اهل نظرانند که چشمی بارادت با روی تو دارند و دگر بی بصرانند  
  هر کس غم دین دارد و هر کس غم دنیا بعد از غم رویت غم بیهوده خورانند  
  ساقی بده آن کوزهٔ خمخانه بدرویش کانها که بمردند گل کوزه گرانند  
  چشمی که جمال تو ندیدست چه دیدست؟ افسوس بر اینان که بغفلت گذرانند  

  1. برقعی.
  2. وقت.