این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۳۶ —
| مردم از قاتل عمدا بگریزند بجان | پاکبازان بَرِ شمشیر تو عمدا آیند | |||||
| تا ملامت نکنی طایفهٔ رندان را | که جمال تو ببینند و بغوغا آیند | |||||
| یعلم‌الله که گر آئی بتماشا روزی | مردمان[۱] از در و بامت بتماشا آیند | |||||
| دلق و سجّادهٔ ناموس بمیخانه[۲] فرست | تا مریدان تو در رقص و[۳] تمنا آیند | |||||
| از سر صوفی سالوس دوتائی برکش[۴] | کاندرین رَه ادب آنست که یکتا آیند | |||||
| می[۵] ندانم خطر[۶] دوزخ و سودای بهشت | هر کجا خیمه زنی اهل دل آنجا آیند | |||||
| آه سعدی جگر گوشه نشینان خون کرد | خرم آنروز که از[۷] خانه بصحرا آیند | |||||
۲۵۵– ب
| ترا سماع نباشد که سوز عشق نبود | گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود | |||||
| چو هر چه میرسد از دست اوست، فرقی نیست | میان شربت نوشین و تیغ زهرآلود | |||||
| نسیم باد صبا بوی یار من دارد | چو باد خواهم ازین پس ببوی او پیمود[۸] | |||||
| همیگذشت و نظر کردمش بگوشهٔ چشم | که یکنظر بربایم مرا ز من بربود | |||||
| بصبر خواستم احوال عشق پوشیدن | دگر بگل نتوانستم آفتاب اندود | |||||
| سوار عقل که باشد که پشت ننماید | در آنمقام که سلطان عشق روی نمود؟ | |||||
| پیام ما که رساند بخدمتش که رضا | رضای تست گرم خسته داری ار خشنود | |||||
| شبی نرفت که سعدی بداغ عشق نگفت[۹] | دگر شب آمد و کی[۱۰] بیتو روز خواهد بود؟ | |||||
۲۵۶– ط
| نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود | با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود | |||||
| خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم | وان همه صورت شاهد[۱۱] که بر آن دیبا بود | |||||
