این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۴۱ —
| ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست | همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود | |||||
| موج ازین بار چنان کشتی طاقت بشکست | که عجب دارم اگر تخته بساحل برود | |||||
| سهل بود آنکه بشمشیر عتابم میکشت | قتل صاحبنظر آنست که قاتل برود | |||||
| نه عجب گر برود قاعدهٔ صبر و شکیب | پیش هر چشم که آن قد و شمایل برود | |||||
| کس ندانم که درین شهر گرفتار تو نیست | مگر آنکس که بشهر آید و غافل برود | |||||
| گر همه عمر ندادست کسی دل بخیال | چون بباید بسر راه تو بی‌دل برود | |||||
| روی بنمای که صبر از دل صوفی ببری | پرده بردار که هوش از تن عاقل برود | |||||
| سعدی ار عشق نبازد چکند ملک وجود؟ | حیف باشد که همه عمر بباطل برود | |||||
| قیمت وصل نداند مگر آزردهٔ هجر | مانده آسوده بخسبد چو بمنزل برود | |||||
۲۶۴– ط
| هر که مجموع نباشد بتماشا نرود | یار با یار سفرکرده بتنها نرود | |||||
| باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش | صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود | |||||
| بر دل آویختگان عرصهٔ عالم تنگست | کانکه جائی بگل افتاد دگر جا نرود | |||||
| هرگز اندیشهٔ یار از دل دیوانهٔ عشق[۱] | بتماشای گل و سبزه و صحرا نرود | |||||
| بسر خار مغیلان بروم با تو چنان | بارادت، که یکی بر سر دیبا نرود | |||||
| با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ | که[۲] بشوخی برود پیش تو زیبا نرود | |||||
| گر تو ای تخت سلیمان بسر ما زین دست | رفت خواهی، عجب ار مورچه در پا نرود | |||||
| باغبانان بشب از زحمت بلبل چونند؟ | که در ایام گل از باغچه غوغا نرود | |||||
| همه عالم سخنم رفت و بگوشت نرسید | آری آنجا که تو باشی سخن ما نرود | |||||
| هر که ما را بنصیحت ز تو می‌پیچد روی | گو بشمشیر که عاشق[۳] بمدارا نرود | |||||
| ماه رخسار بپوشی تو بُت یغمائی[۴] | تا دل خلقی ازین شهر بیغما نرود | |||||
