این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۵۴ —
| دیگری گر همه احسان کند از من بخلست | وز تو مطبوع بود گر همه احراق آید | |||||
| سرو از آن پای گرفتست بیک جای مقیم | که اگر با تو رود شرمش از آن ساق آید | |||||
| بیتو گر باد صبا میزندم بر دل ریش | همچنانست که آتش که بحرّاق آید | |||||
| گر فراقت نکشد جان بوصالت بدهم[۱] | تو گرو بردی اگر جفت و اگر طاق آید | |||||
| سعدیا هر که ندارد سر جان افشانی | مرد آن نیست که در حلقهٔ عشاق آید | |||||
۲۸۷– ط
| نه چندان آرزومندم که وصفش در بیان آید | و گر صد نامه بنویسم حکایت بیش از آن آید | |||||
| مرا تو جان شیرینی بتلخی رفته از اعضا | الا ای جان بتن بازآ و گر نه تن بجان آید | |||||
| ملامتها که بر من رفت و سختیها که پیش آمد | گر از هر نوبتی فصلی بگویم داستان آید | |||||
| چه پروای سخن گفتن بود مشتاق خدمترا | حدیث آنگه کند بلبل که گل با بوستان آید | |||||
| چسود آب فرات آنگه که جان تشنه بیرونشد | چو مجنون بر کنار افتاد لیلی با میان آید | |||||
| من ای گل دوست میدارم ترا کز بوی مشکینت | چنان مستم که گوئی بوی یار مهربان آید | |||||
| نسیم صبح را گفتم تو با او جانبی داری | کزان جانب که او باشد صبا عنبرفشان آید | |||||
| گناه تُست اگر وقتی بنالد ناشکیبائی | ندانستی که چون آتش دراندازی دخان آید | |||||
| خطا گفتم بنادانی که جوری میکند[۲] عذرا | نمی‌باید که وامق را شکایت بر زبان آید | |||||
| قلم خاصیتی دارد که سر تا سینه بشکافی | دگربارش بفرمائی بفرقِ سر دوان آید | |||||
| زمینِ باغ و بستان را بعشق باد نوروزی | بباید ساخت با جوری که از باد خزان آید | |||||
| گرت خونابه گردد دل ز دست دوستان سعدی | نه شرط دوستی باشد که از دل بر دهان آید | |||||
۲۸۸– ط
| که برگذشت که بوی عبیر می‌آید؟ | که میرود که چنین دلپذیر می‌آید؟ | |||||
- ↑ تجدیدنظر: گر فراقم بکشد جان بوصالت ندهم
- ↑ که چون شوخی کند.
