این برگ همسنجی شدهاست.
— ۱۵۹ —
هم زخم تو به چو میخورم زخم | هم بار تو به چو میکشم بار | |||||
من پیش نهادهام که در خون | برگردم و برنگردم از یار | |||||
گر دنیی و آخرت بیاری[۱] | کاین هر دو بگیر و دوست بگذار | |||||
ما یوسف خود نمیفروشیم | تو سیم سیاه خود نگه دار[۲] |
۲۹۵– ط
خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار | چون نتواند کشید[۳] دست در آغوش یار | |||||
گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست | من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار | |||||
آتش آهست و دود میرودش تا بسقف | چشمهٔ چشمست و موج میزندش بر کنار | |||||
گر تو ز ما فارغی ما بتو مستظهریم | ور تو ز ما بی نیاز ما بتو امیدوار | |||||
ای که بیاران غار مشتغلی دوستکام | غمزدهٔ بر درست چون سگ اصحاب غار | |||||
این همه بار احتمال میکنم و میروم | اشتر مست از نشاط گرم رود زیر بار | |||||
ما سپر انداختیم گردن تسلیم پیش | گر بکشی حاکمی ور بدهی زینهار | |||||
تیغ جفا گر زنی ضرب تو آسایشست | روی ترش گر کنی تلخ تو شیرین گوار | |||||
سعدی اگر داغ عشق در تو مؤثر شود | فخر بود بنده را داغ خداوندگار |
۲۹۶– ط
دولت جان پرورست صحبت آمیزگار[۴] | خلوت بیمدّعی سفرهٔ بی انتظار | |||||
آخر عهد شبست اول[۵] صبح ای ندیم | صبح دوم بایدت سر ز گریبان برآر |