این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۶۳ —
| وقت آنست که صحرا گل و سنبل گیرد | خلق بیرون شده هر قوم بصحرای دگر | |||||
| بامدادان بتماشای چمن بیرون آی | تا فراغ از تو نماند[۱] بتماشای دگر | |||||
| هر صباحی[۲] غمی از دور زمان پیش آید | گویم این نیز نهم بر سر غمهای دگر | |||||
| بازگویم نه که دوران حیات این همه نیست | سعدی امروز تحمل کن و فردای دگر | |||||
۳۰۲– ط
| بفلک میرسد از روی چو خورشید تو نور | قُل هو الله احد چشم بد از روی تو دور | |||||
| آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد | بلکه در جنت فردوس نباشد چو تو حور | |||||
| حور فردا که چنین روی بهشتی بیند | گرش انصاف بود معترف آید بقصور | |||||
| شب ما روز نباشد مگر آنگاه که تو | از شبستان بدر آئی چو صباح از دیجور[۳] | |||||
| زندگانرا نه عجب گر بتو میلی باشد | مردگان باز نشینند بعشقت ز قبور | |||||
| آن بهائم نتوان گفت که جانی دارد | که ندارد نظری با چو تو زیبا منظور | |||||
| سحر چشمان تو باطل نکند چشم آویز | مست چندانکه بکوشند[۴] نباشد مستور | |||||
| این حلاوت که تو داری نه عجب کز دستت | عسلی دوزد و[۵] زنّار ببندد زنبور | |||||
| آنچه در غیبتت ایدوست بمن میگذرد | نتوانم که حکایت کنم الّا بحضور | |||||
| منم امروز و تو انگشت نمای زن و مرد | من بشیرین سخنی تو بنکوئی[۶] مشهور | |||||
| سختم آید که بهر دیده ترا مینگرند | سعدیا غیرتت آمد[۷] نه عجب سعد غیور | |||||
۳۰۳– ط
| پروانه نمی‌شکیبد از دور | ور قصد کند بسوزدش نور | |||||
| هر کس بتعلقی گرفتار | صاحبنظران بعشق[۸] منظور | |||||
