برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۹۵

— ۱۸۳ —

---

	نمی‌شاید گرفتن چشمهٔ چشم			که دریای درون میآورد جوش
	بیا تا هر چه هست از دست محبوب			بیاشامیم اگر زهرست اگر نوش
	مرا در خاک راه دوست بگذار			برو گو دشمن اندر خون من کوش
	نه یاری سست[۱] پیمانست سعدی			که در سختی کند یاری فراموش

۳۳۶– ط

	رفتی و نمیشوی فراموش			میآئی و میروم من از هوش
	سحرست کمان ابروانت			پیوسته کشیده تا بناگوش
	پایت بگذار تا ببوسم			چون دست نمیرسد بآغوش[۲]
	جور از قبلت مقام عدلست			نیش سخنت مقابل نوش
	بیکار[۳] بود که در بهاران			گویند بعندلیب مخروش
	دوش آن غم دل که می‌نهفتم			باد سحرش ببرد سرپوش
	آن سیل که دوش تا کمر بود			امشب بگذشت خواهد از دوش
	شهری متحدّثان حسنت			الّا متحیران خاموش
	بنشین که هزار فتنه برخاست			از حلقهٔ عارفان مدهوش
	آتش که تو میکنی مُحالست			کاین دیگ فرونشیند از جوش
	بلبل که بدست شاهد افتاد			یاران چمن کند فراموش
	ای خواجه برو بهرچه داری			یاری بخر و بهیچ مفروش
	گر توبه دهد کسی ز عشقت			از من بنیوش و پند منیوش
	سعدی همه ساله پند[۴] مردم			میگوید و خود نمیکند گوش

---

1. یار سست
2. در آغوش.
3. در بعضی از نسخه‌های چاپی: بیهوده.
4. روزه وعظ.