این برگ همسنجی شدهاست.
— ۱۸۹ —
عجایب نقشها بینی خلاف رومی و چینی | اگر با دوست بنشینی ز دنیا و آخرت غافل | |||||
در اینمعنی سخن باید که جز سعدی نیاراید | که هرچ از جان برون[۱] آید نشیند لاجرم بر دل |
۳۴۶– ط، م
مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل | که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل | |||||
خبر برید ببلبل که عهد میشکند گل | تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحوّل | |||||
اما اُخالص وُدی الم اراعک جهدی | فکیف تَنقض عَهدی و فیم تَهجرنی؟ قُل | |||||
اگر چه مالک رقی و پادشاه بحقی | همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل | |||||
مَن المبلغُ[۲] عَنی اِلی مُعذب قلبی | اِذا جرحتَ فؤادی بسیف لحظک فاقتل | |||||
تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم | اسیر ماندم و درمان تحملست و تذلّل | |||||
لَا وضحن بسرّی و لو تهتک ستری | اِذالاحبة ترضی دع اللوائم تعذل | |||||
وفا و عهد مودت میان اهل ارادت | نه چون بقای[۳] شکوفست و عشقبازی بلبل | |||||
تمیل بین یدینا و لا تمیل الینا | لقد شددت علینا الام تعقد؟ فاحلل | |||||
مرا که چشم ارادت بروی و موی تو باشد | دلیل صدق نباشد نظر بلاله و سنبل | |||||
فتات[۴] شعرک مسک ان[۵] اتخذت عبیرا | و حشو ثوبک ورد و طیب فیک[۶] قرنفل | |||||
تو خود تامل سعدی نمیکنی که ببینی | که هیچ بار ندیدت که سیر شد ز تأمل |
۳۴۷– خ
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال | شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال | |||||
بدار یکنفس ای قائد این[۷] زمام جمال[۸] | که دیده سیر نمیگردد از نظر بجمال | |||||
دگر بگوش فراموش عهد سنگین دل | پیام ما که رساند مگر نسیم شمال؟[۹] |