برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۰۷

— ۱۹۵ —

---

	در ازل رفتست ما را دوستی			لا تخونونی فعهدی ماانصرم
	بذل روحی فیک امر هین			خود چه باشد در کف حاتم درم؟
	بنده‌ام تا زنده‌ام بی زینهار			لم ازل عَبداً و اَوصالی رِمَم
	شنعةُ العذّال عندی لم تُفد			کز ازل بر من کشیدند این[۱] رقم
	گر بنالم وقتی از زخمی[۲] قدیم			لا تلومونی فَجرُ حی ما التحم
	ان تُردَ محو البرایا فانکشف			تا وجود خلق ریزی در عدم
	عقل و صبر از من چه میجوئی که عشق			کُلما اَسستُ بنیاناً هدم
	انت فی قلبی الم تعلم به			کز نصیحت کن[۳] نمی‌بیند الم؟
	سعدیا جان صرف کن در پای دوست			انّ غایات الامانی تُغتنم

۳۵۵– ط، م

	انتبه قبلَ السحر یا ذالمنام			نوبت عشرت بزن پیش آر جام
	تا سوار عقل بردارد دمی			طبع شورانگیز را دست از لگام
	دوری از بط در قدح کن پیش از آنک			در خروش آید خروس صبح بام
	مرغ جانم را بمشکین سلسله			طوق بر گردن نهادی چون حَمام
	ز آهنین چنگال شاهین غمت			رخنه رخنست اندرون من چو دام
	ساعتی چون گل بصحرا درگذر			یکزمان چونسرو در بستان خرام
	تا شود بر گل نکوروئی وبال			تا شود بر سرو رعنائی حرام
	طوطیان جان سعدی را بلطف			شکری ده از لب یاقوت فام
	نالهٔ بلبل بمستی خوشترست			ساتکینی ساتکینی ای غلام

---

1. کشیدست آن.
2. زخم.
3. ملامت کن.