این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۰۴ —
| ور تحمل نکنم جور زمانرا چکنم؟ | داوری نیست که از وی بستاند دادم | |||||
| دلم از صحبت شیراز بکلی بگرفت | وقت آنست که پرسی خبر از بغدادم | |||||
| هیچ شک نیست که فریاد من آنجا برسد | عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم | |||||
| سعدیا حُبّ وطن گرچه حدیثیست صحیح | نتوان مُرد بسختی که من اینجا زادم | |||||
۳۷۲– خ
| عشقبازی نه من آخر بجهان آوردم | یا گناهیست که اول من مسکین کردم | |||||
| تو که از صورت حال دل ما بیخبری | غم دل با تو نگویم که ندانی دردم | |||||
| ایکه پندم دهی[۱] از عشق و ملامتگوئی | تو نبودی که من این جام محبت خوردم | |||||
| تو برو مصلحت خویشتن اندیش[۲] که من | ترک جان دادم ازین[۳] پیش که دل بسپردم | |||||
| عهد کردیم که جان در سر کار تو کنیم | و گر این عهد بپایان نبرم نامردم | |||||
| منکه روی از همه عالم بوصالت کردم | شرط انصاف نباشد که بمانی فردم | |||||
| راست خواهی تو مرا شیفته میگردانی | گرد عالم بچنین روز نه من میگردم | |||||
| خاک نعلین تو ای دوست نمی‌یارم شد | تا بر آن دامن عصمت ننشیند گردم | |||||
| روز دیوان جزا دست من و دامن تو | تا بگوئی دل سعدی بچه جرم آزردم | |||||
۳۷۳– ط
| هزار جهد بکردم که گرد عشق نگردم | همی برابرم آید خیال روی تو هر دم | |||||
| نخواستم که بگویم حدیث عشق و چه حاجت[۴] | که آب دیدهٔ سرخم بگفت و چهرهٔ زردم | |||||
| بگلبنی برسیدم مجال صبر ندیدم | گلی تمام[۵] نچیدم هزار خار بخوردم | |||||
| بساط عمر مرا گو فرو نورد زمانه | که من حکایت دیدار دوست درننوردم | |||||
