این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۲۵ —
| ای رقیب این همه سودا مکن و جنگ مجوی | برکنم دیده که من دیده ازو بر نکنم | |||||
| خود گرفتم که نگویم که مرا واقعه‌ایست[۱] | دشمن و دوست بدانند قیاس از سخنم | |||||
| در همه شهر فراهم ننشست انجمنی | که نه من در غمش افسانهٔ آن انجمنم | |||||
| برشکست از من و از رنج دلم باک نداشت | من نه آنم که توانم که ازو بر شکنم | |||||
| گر همین سوز رود با من مسکین در گور | خاک اگر بازکنی سوخته یابی کفنم | |||||
| گر بخون تشنهٔ اینک من و سر باکی نیست | که بفتراک تو به زانکه بود بر بدنم | |||||
| مرد و زن گر بجفا کردن من برخیزند | گر بگردم ز وفای تو نه مردم که زنم | |||||
| شرط عقلست که مردم بگریزند از تیر | من گر از دست تو باشد مژه بر هم نزنم | |||||
| تا بگفتار درآمد دهن شیرینت | بیم آنست که شوری بجهان در فکنم | |||||
| لب سعدی و دهانت ز کجا تا بکجا | اینقدر بس که رود نام لبت بر دهنم | |||||
۴۱۰– ط
| چشم که بر تو میکنم چشم حسود میکنم | شکر خدا که باز شد دیدهٔ بخت روشنم | |||||
| هرگزم این گمان نبد با تو که دوستی کنم | باورم این نمیشود با تو نشسته کاین منم | |||||
| دامن خیمه بر فکن دشمن و دوست گو ببین | کاینهمه لطف میکند دوست برغم دشمنم | |||||
| عالم شهر گو مرا وعظ مگو که نشنوم | پیر محله گو مرا توبه مده که بشکنم | |||||
| گر بزنی بخنجرم کز پی او دگر مرو | نعرهٔ شوق میزنم تا رمقیست در تنم | |||||
| این نه نصیحتی بود کز غم دوست توبه کن | سخت سیه دلی بود آنکه ز دوست برکنم | |||||
| گر همه عمر بشکنم عهد تو پس درست شد | کاینهمه ذکر دوستی لاف دروغ میزنم | |||||
| پیشم ازین سلامتی بود و دلی و دانشی | عشق تو آتشی بزد پاک بسوخت خرمنم | |||||
| شهری اگر بقصد من[۲] جمع شوند و متفق | با همه تیغ برکشم وز تو سپر بیفکنم | |||||
