این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۴۶ —
| من کیم کانجا که کوی[۱] عشق تست | در نمی‌گنجد حدیث ما و من | |||||
| ای ز وصلت خانها دارالشفا | وی ز هجرت بیتها بیت‌الحزن | |||||
| وقت آن آمد که خاک مرده را | باد ریزد آب حیوان در دهن | |||||
| پاره گرداند زلیخای صبا | صبحدم بر یوسف گل پیرهن | |||||
| نطفهٔ شبنم در ارحام زمین | شاهد گل گشت و طفل یاسمن | |||||
| فیح[۲] ریحانست یا بوی بهشت | خاک شیرازست یا باد[۳] ختن | |||||
| بر گذر تا خیره گردد سروبن | در نگر[۴] تا تیره گردد نسترن | |||||
| بارگاه زاهدان درهم نورد | کارگاه صوفیان بر هم شکن | |||||
| شاهدان چستند[۵] ساقی گو بیار | عاشقان مستند مطرب گو بزن | |||||
| شعبهٔ[۶] خلقم چو صوفی در کنش[۷] | شهرهٔ شهرم چو غازی بر رسن | |||||
| تربیت را حله گو در ما مپوش | عافیت را پرده گو بر ما متن | |||||
| چرخ با صد چشم چون روی تو دید | صد زبان میخواست تا گوید حسن | |||||
| ناسزا خواهم شنید از خاص و عام | سرزنش خواهم کشید از مرد و زن | |||||
| سعدیا گر عاشقی پائی بکوب | عاشقا گر مفلسی دستی بزن | |||||
۴۴۵ – ط
| در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن | اینست که دور از لب و دندان منست آن | |||||
| عارض نتوان گفت که دور قمرست این | بالا نتوان خواند که سرو چمنست آن | |||||
| در سرو رسیدست ولیکن بحقیقت | از سرو گذشتست که سیمین بدنست آن | |||||
| هرگز نبود جسم بدین حسن و لطافت | گوئی همه روحست که در پیرهنست آن | |||||
| خالست بر آن صفحهٔ سیمین بناگوش | یا نقطهٔ از غالیه بر یاسمنست آن | |||||
