برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۹۵

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۸۳ —

  ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه ما کجائیم درین بحر تفکر تو کجائی  
  آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان که دل اهل نظر برد، که سریست خدائی  
  پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند تو بزرگی و در آئینهٔ کوچک ننمائی  
  حلقه بر در نتوانم زدن از دست[۱] رقیبان این توانم که بیایم بمحلت بگدائی  
  عشق و درویشی و انگشت نمائی و ملامت همه سهلست[۲] تحمل نکنم بار جدائی  
  روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا در همه شهر دلی نیست که دیگر بربائی[۳]  
  گفته بودم چو بیائی غم دل با تو بگویم چه بگویم که غم از دل[۴] برود چون تو بیائی  
  شمع را باید ازین خانه بدر بردن و کشتن تا بهمسایه نگوید[۵] که تو در خانهٔ مائی[۶]  
  سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد که بدانست که دربند تو خوشتر که رهائی  
  خلق گویند برو دل بهوای دگری ده[۷] نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوائی  

۵۱۰ – خ

  نه من تنها گرفتارم بدام زلف زیبائی که هر کس با دلارامی سری دارند و سودائی  
  قرین یار زیبا را چه پروای چمن باشد؟ هزاران سرو بستانی فدای سروبالائی  
  مرا نسبت بشیدائی کند ماه پری پیکر تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدائی؟  
  همیدانم که فریادم بگوشش میرسد لیکن ملولی را چه غم دارد[۸] ز حال ناشکیبائی؟  
  عجب دارند یارانم که دستش را همی‌بوسم ندیدستند مسکینان سری افتاده در پائی  
  اگر فرهاد را حاصل نشد پیوند با شیرین نه آخر جان شیرینش برآمد در تمنائی  
  خرد با عشق میکوشد که ویرا در کمند آرد ولیکن بر نمیآید ضعیفی با توانائی  

  1. بیم.
  2. سهلست و.
  3. ماند که دیگر نربائی.
  4. در نسخ قدیمتر: چون بگویم که غم دل.
  5. در نسخه‌ها عموماً «تا که همسایه نگوید» و متن از قدیمترین نسخ گرفته شده.
  6. در بعضی نسخ چاپی این بیت الحاق شده:
      کشتن شمع چه حاجب بود از بیم رقیبان پرتو روی تو گوید که تو در خانهٔ مائی  
  7. بند.
  8. چه غم آسوده خاطر را.