برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۹۷

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۸۵ —

  من ز دست تو خویشتن بکشم تا تو دستم[۱] بخون نیالائی  
  گفته بودی قیامتم بینند این گروهی محب سودائی  
  واینچنین روی دلستان که تراست خود قیامت بود که بنمائی  
  ما تماشاکنان کوته دست تو درخت بلندبالائی  
  سر ما و استان خدمت تو گر برانی و گر ببخشائی  
  جان بشکرانه دادن از من خواه گر بانصاف با میان[۲] آئی  
  عقل باید که با صلابت عشق نکند پنجهٔ توانائی  
  تو چه دانی که بر تو نگذشتست شب هجران و روز تنهائی؟  
  روشنت گردد این حدیث چو روز گر چو سعدی شبی به‌پیمائی  

۵۱۳ – ق

  ای ولولهٔ عشق تو بر هر سر کوئی روی تو ببرد از دل ما هر غم روئی  
  آخر سر موئی بترحم نگر آن را کآهی بودش تعبیه بر هر بن[۳] موئی  
  کم می نشود تشنگی دیدهٔ شوخم با آنکه روان کرده‌ام از هر مژه جوئی  
  ای هر تنی از مهر تو افتاده بکنجی وی هر دلی از شوق تو آواره بسوئی  
  ما یکدل و تو شرم نداری که برآئی هر لحظه بدستانی و هر روز بخوئی  
  در کان نبود چون تن زیبای تو سیمی وز سنگ نخیزد[۴] چو دل سخت تو روئی  
  بر هم نزند دست خزان بزم ریاحین گر باد ببستان برد از زلف تو بوئی  
  با این همه[۵] میدان لطافت که تو داری سعدی چه بود در خم چوگان تو گوئی  

۵۱۴ – ب

  ای خسته دلم در خم چوگان تو گوئی بیفایده‌ام پیش تو چون بیهده گوئی  

  1. دستی.
  2. در میان.
  3. سر.
  4. نیاید.
  5. در نسخهٔ قدیم: با این سر (؟)