این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۰۷ —
| فکرم بمنتهای جمالت نمیرسد | کز هر چه در خیال من آمد[۱] نکوتری | |||||
| مه بر زمین نرفت و پری دیده برنداشت | تا ظن برم که روی تو ماهست یا پری | |||||
| تو خود فرشتهٔ نه ازین گل سرشتهٔ | گر خلق از آب و خاک تو از مشک و عنبری | |||||
| ما را شکایتی ز تو گر هست هم بتست | کز تو بدیگری نتوان برد داوری | |||||
| با دوست کنج فقر بهشتست و بوستان | بیدوست خاک بر سر جاه و توانگری | |||||
| تا دوست در کنار نباشد بکام دل | از هیچ نعمتی نتوانی که برخوری | |||||
| گر چشم در سرت کنم از گریه باک نیست | زیرا که تو عزیزتر از چشم در سری | |||||
| چندانکه جهد بود دویدیم در طلب | کوشش چه سود چون نکند بخت یاوری؟ | |||||
| سعدی بوصل دوست چو دستت نمیرسد | باری بیاد دوست زمانی بسر بری | |||||
۵۵۲ – ط
| روی گشاده ایصنم[۲] طاقت خلق میبری | چون پس پرده میروی پردهٔ صبر میدری | |||||
| حور بهشت خوانمت ماه تمام گویمت | کادمئی ندیده‌ام چون تو پری بدلبری | |||||
| آینه را تو دادهٔ پرتو روی خویشتن[۳] | ور نه چه زهره داشتی در نظرت برابری؟ | |||||
| نسخهٔ چشم و ابرویت پیش نگارگر برم | گویمش اینچنین بکن[۴] صورت قوس و مشتری | |||||
| چون تو درخت دلنشان تازه بهار و گلفشان | حیف بود که سایهٔ بر سر ما نگستری[۵] | |||||
| دیده بروی هر کسی برنکنم ز مهر تو | در ز عوام بسته به[۶] چونتو بخانه اندری | |||||
| من نه مخیرم که چشم از تو بخویشتن کنم | گر تو نظر بما کنی ور نکنی مخیری | |||||
| پند حکیم بیش ازین در من اثر نمیکند | کیست که برکند یکی زمزمهٔ قلندری؟ | |||||
| عشق و دوام عافیت مختلفند سعدیا | هر که سفر نمیکند دل ندهد بلشکری | |||||
