این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۱۷ —
| و گر بخنده درآئی چه جای مرهم ریش؟ | که ممکنست که در جسم مرده جان آری | |||||
| یکی لطیفه ز من بشنو ایکه در آفاق | سفر کنی و لطائف ز بحر و کان آری | |||||
| گرت بدایع سعدی نباشد اندر بار | بپیش اهل و قرابت[۱] چه ارمغان آری؟ | |||||
۵۶۸ – ب
| کس از این نمک ندارد که تو ایغلام داری | دل ریش عاشقانرا نمکی تمام داری | |||||
| نه من اوفتاده تنها بکمند آرزویت | همه کس سر تو دارد تو سر کدام داری؟ | |||||
| ملکا مها نگارا صنما[۲] بتا بهارا | متحیرم ندانم که تو خود چه نام داری | |||||
| نظری بلشکری کن که هزار خون بریزی | بخلاف تیغ هندی که تو در نیام داری | |||||
| صفت رخام دارد تن نرم نازنینت | دل سخت نیز با او نه کم از رخام داری | |||||
| همه دیده‌ها بسویت نگران حسن رویت | منت آن کمینه مرغم که اسیر دام داری | |||||
| چه مخالفت بدیدی که مخالطت بریدی[۳]؟ | مگر آنکه ما گدائیم و تو احتشام داری | |||||
| بجز این گنه ندانم[۴] که محب و مهربانم | بچه جرم دیگر از من سر انتقام داری؟ | |||||
| گله از تو حاش‌لله نکنند و خود نباشد | مگر از وفای[۵] عهدی که نه بردوام داری | |||||
| نظر از تو برنگیرم همه عمر تا بمیرم | که تو در دلم نشستی و سر مقام داری | |||||
| سخن لطیف سعدی نه سخن که قند مصری | خجلست ازین حلاوت که تو در کلام داری | |||||
۵۶۹ – ب
| حدیث یا شکرست آنکه در دهان داری | دوم بلطف[۶] نگویم که در جهان داری | |||||
| گناه عاشق بیچاره نیست در پی تو | گناه تست که رخسار دلستان داری | |||||
