برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۳۰

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۱۸ —

  جمال عارض خورشید و حسن قامت سرو ترا رسد که چو دعوی کنی بیان داری  
  ندانم ای کمر این سلطنت چه لایق توست که با چنین صنمی دست در میان داری؟  
  بسیست تا دل گم کرده باز می‌جستم در ابروان تو بشناختم که آن داری  
  ترا که زلف و بناگوش و خد و قد اینست مرو بباغ که در خانه بوستان داری  
  بدین صفت که توئی دل چه جای خدمت تست؟ فراتر آی که ره در میان جان داری  
  گرین روش که تو طاوس میکنی رفتار[۱] نه برج من که همه عالم آشیان داری  
  قدم ز خانه چو بیرون نهی بعزت نه که خون دیدهٔ سعدی بر آستان داری  

۵۷۰ – ط، ب

  هرگز نبود سرو ببالا که تو داری یا مه بصفای[۲] رخ زیبا که تو داری  
  گر شمع نباشد شب دلسوختگان را روشن کند این غرّه غرا که تو داری  
  حوران بهشتی که دل خلق ستادند هرگز نستانند دل ما که تو داری  
  بسیار بود سرو روان و گل خندان لیکن نه بدین صورت و بالا که تو داری  
  پیداست که سرپنجهٔ ما را چه بود زور با ساعد سیمین توانا که تو داری  
  سحر سخنم در همه آفاق ببردند لیکن چه زند با ید بیضا که تو داری؟  
  امثال تو از صحبت ما ننگ ندارند جای مگسست اینهمه حلوا که تو داری  
  این روی بصحرا کند آن میل[۳] ببستان من روی ندارم مگر آنجا که تو داری  
  سعدی تو نیارامی و کوته نکنی دست تا سر نرود[۴] در سر سودا که تو داری  
  تا میل نباشد بوصال از طرف دوست سودی نکند حرص و تمنا که تو داری  

۵۷۱ – ط

  تو اگر بحسن دعوی بکنی گواه داری که جمال سرو بستان و کمال ماه داری  

  1. درین روش که توی شوخ جلوه‌گر طاوس.
  2. یا مه بجمال، یا گل بصفای.
  3. روی.
  4. نکنی.