برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۳۵

این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۲۳ —

۵۷۸ – خ

  تو خود بصحبت امثال ما نپردازی نظر بحال پریشان ما نیندازی  
  وصال ما و شما دیر متفق گردد که من اسیر نیازم تو صاحب نازی  
  کجا بصید ملخ همتت فرو آید؟ بدین صفت که تو باز بلندپروازی  
  براستی که نه همبازی تو بودم من تو شوخ دیده مگس بین که میکند بازی  
  ز دست ترک خطائی کسی جفا چندان نمیبرد که من از دست ترک شیرازی  
  و گر هلاک منت درخورست باکی نیست[۱] قتیل عشق شهیدست و قاتلش غازی  
  کدام سنگدلست آنکه عیب ما گوید؟ گر آفتاب ببینی چو موم بگدازی  
  میسرت نشود سرّ عشق پوشیدن که عاقبت بکند رنگ روی غمازی  
  چه جرم رفت که با ما سخن نمیگوئی؟ چه دشمنیست که با دوستان نمیسازی؟  
  من از فراق تو بیچاره سیل میرانم[۲] مثال ابر بهار و تو خیل میتازی  
  هنوز با همه بد عهدیت دعا گویم که گر بقهر برانی بلطف بنوازی  
  تو همچو صاحبدیوان مکن که سعدیرا[۳] بیکره از نظر خویشتن بیندازی  

۵۷۹ – ب

  تا کی ای آتش سودا بسرم برخیزی؟ تا کی ای نالهٔ زار از جگرم برخیزی؟  
  تا کی ای چشمهٔ سیماب که در چشم منی از غم دوست بروی چو زرم برخیزی؟  
  یک زمان دیدهٔ من ره بسوی خواب برد ای خیال ار شبی از رهگذرم برخیزی  
  ایدل از بهر چه خونابه شدی در بر من[۴]؟ زود باشد که تو نیز از نظرم برخیزی  
  بچه دانش زنی ای مرغ سحر نوبت روز؟ که نه هر صبح بآه سحرم برخیزی  
  ای غم از همنفسی تو ملالم[۵] بگرفت هیچت افتد که خدا را ز سرم برخیزی؟  

  1. عمر تو با.
  2. تجدیدنظر: من از فراق تو بیچاره سیل میریزم
  3. تجدیدنظر: نه همچو صاحبدیوان مکن که سعدی را
  4. در جگرم.
  5. ای غم از صحبت دیرین توام دل.