این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۲۹ —
| قام الغیاث لَما زُم الجمال زُما | و اللیلُ مُدلَهما و الدَمعُ فی المآق | |||||
| تا در میان نیاری[۱] بیگانهٔ نه یاری | درباز هر چه داری گر مرد اتفاقی | |||||
۵۸۹ – ب
| دل دیوانگیم هست و سر ناباکی | که نه کاریست شکیبائی و اندهناکی | |||||
| سر بخمخانهٔ تشنیع فرو خواهم برد | خرقه گو در بر من[۲] دست بشوی از پاکی | |||||
| دست در دل کن و هر پرده پندار که هست | بدر ای سینه که از دست ملامت[۳] چاکی | |||||
| تا بنخجیر دل سوختگان کردی میل | هر زمان بسته دلی سوخته بر فتراکی[۴] | |||||
| انت ریان و کم حولک قلب صاد | انت فرحان و کم نحوک طرف باکی | |||||
| یا رب آن آب حیاتست بدان شیرینی | یا رب آن سرو روانست بدان چالاکی | |||||
| جامهٔ پهن‌تر از کارگه امکانی | لقمهٔ بیشتر از حوصلهٔ ادراکی | |||||
| در شکنج سر زلف تو دریغا دل من | که گرفتار دو مارست بدین ضحاکی | |||||
| آه من باد بگوش تو رساند هرگز | که نه ما بر سر خاکیم و تو بر افلاکی؟ | |||||
| الغیاث از تو که هم دردی و هم درمانی | زینهار از تو که هم زهری و هم تریاکی | |||||
| سعدیا آتش سودای تو را آبی بس | باد بیفایده مفروش که مشتی خاکی | |||||
۵۹۰ – ط، ب
| عشق جانان در جهان هرگز نبودی کاشکی | یا چو بود اندر دلم کمتر فزودی کاشکی | |||||
| آزمودم درد و داغ عشق باری صد هزار[۵] | همچو من معشوقه یکره آزمودی کاشکی | |||||
