برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۴۳

تَرحَم ذِلَتی یا ذَاالمعالی

و واصِلنی اذا شَوَّشت حالی

اَلا یا ناحِس اَلطرفین سِکری

سَل السهران انَ عَن طول اللیالی

ندارم چون تو در عالم دگر^[۶] دوست

اگر چه دوستی دشمن فعالی

۵۹۳ – ط


	بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی			بکجا روم ز دستت که نمیدهی مجالی؟
	نه ره گریز دارم نه طریق آشنائی			چه غم اوفتادهٔ را که تواند احتیالی^[۳]؟
	همه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد			اگر احتمال دارد بقیامت اتصالی^[۴]
	چه خوشست در فراقی همه عمر صبر کردن			بامید آن که روزی بکف اوفتد وصالی
	بتو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن			که شبی نخفته^[۵] باشی بدرازنای سالی
	غم حال دردمندان نه عجب گرت نباشد			که چنین نرفته باشد همه عمر بر تو حالی
	سخنی بگوی با من که چنان اسیر عشقم			که بخویشتن ندارم ز وجودت اشتغالی
	چه نشینی ای قیامت بنمای سرو قامت			بخلاف سرو بستان که ندارد اعتدالی
	که نه امشب آنسماعست که دف خلاص یابد			بطپانچهٔ و بربط برهد بگوشمالی
	دگر آفتاب رویت منمای آسمانرا			که قمر ز شرمساری بشکست چون هلالی
	خط مشکبوی و خالت بمناسبت تو گوئی			قلم غبار میرفت و فرو چکید خالی
	تو هم این مگوی سعدی که نظر گناه باشد			گنهست برگرفتن نظر از چنین جمالی

۵۹۴ – ب