این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۳۴ —
| هزار تندی و سختی بکن که سهل بود | جفای مثل تو بردن که سابق[۱] کرمی | |||||
| ندانم از سر و پایت کدام خوبترست | چه جای فرق که زیبا ز فرق تا قدمی[۲] | |||||
| اگر هزار الم دارم از تو در دل ریش | هنوز مرهم ریشی و داروی المی | |||||
| چنین که میگذری کافر و مسلمانرا | نگه بتست که هم قبلهٔ و هم صنمی | |||||
| چنین جمال نشاید که هر نظر بیند | مگر که نام خدا گرد خویشتن بدمی | |||||
| نگویمت که گلی بر فراز سرو روان | که آفتاب جهانتاب بر سر عَلمی | |||||
| تو مشکبوی سیه چشم را که دریابد؟ | که همچو آهوی مشکین از آدمی برمی | |||||
| کمند سعدی اگر شیر شرزه[۳] صید کند | تو در کمند نیائی که آهوی حرمی | |||||
۵۹۷ – ب
| بسیار سفر باید تا پخته شود خامی | صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی | |||||
| گر پیر مناجاتست[۴] ور رند خراباتی | هر کس قلمی رفتست بر وی بسرانجامی | |||||
| فردا که خلایق را دیوان جزا باشد | هر کس عملی دارد من گوش[۵] بانعامی | |||||
| ای بلبل اگر نالی من با تو هم آوازم | تو عشق گلی داری من عشق گلندامی | |||||
| سروی بلب جوئی گویند چه خوش باشد | آنان که ندیدستند سروی بلب بامی | |||||
| روزی تن[۶] من بینی قربان سر کویش | وین عید نمیباشد الّا بهر ایامی | |||||
| ای در دل ریش من مهرت چو روان در تن | آخر ز دعاگوئی یاد آر بدشنامی | |||||
| باشد که تو خود روزی از ما خبری پرسی[۷] | ور نه که برد[۸] هیهات از ما به تو پیغامی؟ | |||||
| گر چه شب مشتاقان تاریک بود اما[۹] | نومید نباید[۱۰] بود از روشنی بامی | |||||
