برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۹۵۴

— ۳۴۲ —

---

۶۱۱ – خ

	بنده‌ام گر بلطف میخوانی			حاکمی گر بقهر میرانی
	کس نشاید که بر تو بگزینند			که تو صورت بکس نمیمانی
	ندهیمت بهر که در عالم			ور تو ما را بهیچ نستانی
	گفتم این درد عشق پنهانرا			بتو گویم که هم تو درمانی
	بازگفتم چه حاجتست بقول			که تو خود در دلی و میدانی
	نفسرا عقل تربیت میکرد			کز طبیعت عنان بگردانی
	عشق دانی چه گفت تقوی را؟			پنجه با ما مکن که نتوانی
	چه خبر دارد از حقیقت عشق			پای بند هوای نفسانی؟
	خودپرستان نظر بشخص کنند			پاک بینان بصنع ربانی
	شب قدری بود که دست دهد			عارفان را سماع روحانی
	رقص وقتی مسلمت باشد			کاستین بر دو عالم افشانی
	قصهٔ عشق را نهایت نیست			صبر پیدا و درد پنهانی
	سعدیا دیگر این حدیث مگوی			تا نگویند قصه میخوانی

۶۱۰ – ب

	بهار آمد که هر ساعت رود خاطر ببستانی			بغلغل[۱] در سماع آیند هر مرغی بدستانی
	دم عیسیست پنداری نسیم باد[۲] نوروزی			که خاک مرده بازآید درو روحی و ریحانی
	بجولان و خرامیدن درآمد سرو بستانی			تو نیز ایسرو روحانی بکن یکبار جولانی
	بهر کوئی پریرویی بچوگان میزند گوئی			تو خود گوی زنخ داری بساز از زلف چوگانی
	بچندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم			بچوگانم نمی‌افتد چنین گوی زنخدانی

---

1. چو بلبل.
2. صبح.