این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۸۲ —
*
| شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست | وین جان بلب رسیده در بند تو نیست | |||||
| گر تو دگری بجای من بگزینی | من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست | |||||
*
| با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت | خونابه درون پوست می‌باید داشت | |||||
| دشمن که نمی‌توانمش دید بچشم | از بهر دل تو دوست می‌باید داشت | |||||
*
| بگذشت و چگویم که چه بر من بگذشت | سیلاب محبتم ز دامن بگذشت | |||||
| دستی بدلم فرو کن ای یار عزیز | تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت[۱] | |||||
*
| روی تو بفال دارم ای حور نژاد | زیرا که بدو بوسه همی نتوان داد | |||||
| فرخنده کسی که فال گیرد ز رخت | تا لاجرم از محنت و غم باشد شاد | |||||
*
| تو هرچه بپوشی بتو زیبا گردد | گر خام بود اطلس و دیبا گردد | |||||
| مندیش که هرکه یکنظر روی تو دید | دیگر همه عمر از تو شکیبا گردد | |||||
*
| نوروز که سیل در کمر میگردد | سنگ از سر کوهسار در میگردد | |||||
| از چشمهٔ چشم ما برفت اینهمه سیل | گوئی که دل تو سخت‌تر میگردد | |||||
*
| کس عهد وفا چنانکه پروانهٔ خرد | با دوست بپایان نشنیدیم که برد | |||||
| مقراض بدشمنی سرش برمیداشت | پروانه بدوستیش در پا میمرد | |||||
- ↑ این رباعی در یک نسخه قدیم دیده شد.
