این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۸۶ —
| نگذاشت که آفتاب بر من تابد | آن سایه گران چو ابر در پیش آمد | |||||
*
| گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد | کان شوخ دوان دوان بتعجیل آمد | |||||
| گفتم که نمی‌نهی رخی بر رخ من | گفتا برو ابلهی مکن پیل آمد[۱] | |||||
*
| وقت گل و روز شادمانی آمد | آن شد که بسرما نتوانی آمد | |||||
| رفت آنکه دلت بمهر ما گرم نبود | سرما شد و وقت مهربانی آمد[۲] | |||||
*
| در چشم من آمد آن سهی سرو بلند | بربود دلم ز دست و در پای افکند | |||||
| این دیدهٔ شوخ میبرد دل بکمند | خواهی که بکس دل ندهی دیده ببند[۳] | |||||
*
| در خرقهٔ توبه[۴] آمدم روزی چند | چشمم بدهان واعظ و گوش بپند | |||||
| ناگاه بدیدم آن سهی سرو بلند | وز یاد برفتم سخن دانشمند | |||||
*
| گویند مرو در پی آن سرو بلند | انگشت نمای خلق بودن تا چند؟ | |||||
| بیفائده پندم مده ای دانشمند | من چون نروم که میبرندم بکمند؟ | |||||
*
| کس با تو عدو محاربت نتواند | زیرا که گرفتار کمندت ماند | |||||
- ↑ این رباعی تنها در یک نسخهٔ بسیار قدیم است که در ضمن قطعات آمده و گویا اشاره بواقعه‌ایست.
- ↑ متن مطابقست با نسخ قدیم و در نسخه‌های معتبر دیگر رباعی چنین است:
وقت گل و روز شادمانی آمد هنگام نشاط و کامرانی آمد آن شد که بسرما نتوانی آمد سرما شد و وقت مهربانی آمد - ↑ این رباعی در باب پنجم گلستان نیز آمده (حکایت قاضی همدان)
- ↑ فقر.
