مادهٔ چهارم – انتخاب‌شدگان باید دارای مقامات ذیل باشند اولاً زبان فارسی بدانند ثانیاً سواد فارسی داشته باشند ثالثاً رعیت داخله باشند رابعاً معروفیت محلی داشته باشند خامساً داخل در خدمت دولتی نباشند سادساً سن آنها کمتر از سی سال نباشد و اضافه از هفتاد سال نباشد سابعاً در امور مملکتی بصیرتی داشته باشند.
مادهٔ پنجم – اشخاصیکه از انتخاب شدن محروم هستند اولاً طایفه اناثیه ثانیاً تبعه خارجه ثالثاً اهل نظام بری و بحری که مشغول خدمتند رابعاً ورشکسته بتقصیر خامساً مرتکبین بقتل و سرقت و مقصرین و آنهائیکه مجازات قانونی اسلامی دیده‌اند و متهمین بقتل و سرقت و غیره که شرعاً رفع تهمت از خود نکرده باشند سادسا آنهائیکه سنشان از سی سال کمتر باشد سابعا اشخاصیکه معروف بفساد عقیده هستند و متظاهر به فسق
مادهٔ ششم – عدهٔ انتخاب‌شدگان ملت در بلاد ایران متناسب با جمعیت سکنهٔ آن بلد است و از هر ایالتی شش یا دوازده نفر موافق صورت ذیل باید انتخاب شود مگر تهران که عدهٔ انتخاب‌شدگان آن بموجب تفصیل ذیل است:
شاهزادگان و قاجاریه چهار نفر علما و طلاب چهار نفر تجار ده نفر ملاکین و فلاحین ده نفر اصناف از هر صنفی یک نفر جمعا سی و دو نفر میشوند
در سایر ایالات و ولایات از قرار تفصیل است:
آذربایجان دوازده نفر
خراسان و سیستان و تربت و ترشیز و قوچان و بجنورد و شاهرود و بسطام ۱۲نفر
گیلان و طالش شش نفر
مازندران و تنکابن و استراباد و فیروزکوه و دماوند ۶ نفر
خمسه و قزوین و سمنان و دامغان ۶ نفر
کرمان و بلوچستان ۶ نفر
فارس و بنادر ۱۲ نفر
عربستان لرستان و بروجرد ۶ نفر
کرمانشاهان و گروس ۶ نفر
کردستان و همدان ۶ نفر
اصفهان و یزد و کاشان و قم و ساوه ۱۲ نفر
عراق و ملایر و تویسرکان و نهاوند و کمره و گلپایگان و خونسار ۶ نفر
مادهٔ هفتم – هر یک از انتخاب‌کنندگان صاحب یک رأی میباشند و فقط در یک طبقه می‌توانند انتخاب کنند
مادهٔ هشتم – عدهٔ انتخاب‌شدگان برای مجلس شورای ملی در تمام ممالک محروسهٔ ایران بیش از دویست نفر نمیتواند باشد در شهرهای جزء هر‌ایالتی هر طبقه علیحده جمع شده یکنفر را انتخاب نموده بکرسی ایالت میفرستند این انتخاب‌شدگان باید در همان شهری که
