برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۲۹

رباعیات خیام

۱ – ۱۷۴ حج

	آمد سحر این ندا ز میخانهٔ ما:–			کای رند خراباتی و دیوانهٔ ما
	برخیز که پر کنیم پیمانه ز می			زان پیش که پر کنند پیمانهٔ ما.

۲ – ۲۰۸ حج

	از بادهٔ ناب لعل شد گوهر ما،			آمد بفغان ز دست ما ساغر ما،
	از بس که همی خوریم می بر سر می			ما در سر می شدیم و می بر سر ما.

۳ – ۴ سع

	برخیز؛ بتا، بیار بهر دل ما،			حل کن بجمال خویشتن مشکل ما،
	یک کوزه شراب؛ تا بهم نوش کنیم			زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما.

۴ – ۴ بو

	تا بتوانی رنجه مگردان کس را،			بر آتش خشم خویش منشان کس را،
	گر راحت جاودان طمع میداری،			میرنج همیشه و مرنجان کس را.

۵ – ۱۷۱ کم – ۵ رز

	چون در گذرم بباده شوئید مرا،			تلقین ز شراب ناب گوئید مرا،
	خواهید بروز حشر یابید مرا؛			از خاک در میکده جوئید مرا.

۶ – ۲۸۷ حج – ۲ رز – ۵ بو

	چون عهده نمیشود[۱] کسی فردا را؛			حالی خوش کن تو این‌دل شیدا را[۲]
	می نوش بروی[۳] ماه، ای یار،[۴] که ماه			بسیار برآید[۵] و نیابد ما را.

---

1. بو – نمیکند.
2. رز – حالی خوش دار این دل پر سودا را.
3. رز و بو – بنور.
4. رز و بو – ای ماه
5. رز – بتابد. بو – بجوید.