برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۶۰

---

۳۵۰

خیام

 

---

۲۱۸ – ۱۰۸ رز

	حال گل و مل باده پرستان دانند؛			نه تنگدلان و تنگدستان دانند.
	از بیخبری بیخبران معذورند؛			ذوقیست درین شیوه که مستان دانند.

۲۱۹ – ۹ مج

	حیّی که بقدرت سر و رو میسازد،			همواره همو کار عدو میسازد.
	گویند «قرابه گر مسلمان نبود»			او را تو چه گوئی که کدو میسازد؟

۲۲۰ – ۲۹۳ حج – ۱۰۹ رز

	خرّم؛ دل آن کسی که معروف نشد،			در کنج خراب این جهان کوف نشد[۱]،
	سیمرغ‌وش از سر دو عالم برخاست،			در فوطه و در اطلس و در صوف نشد[۲].

۲۲۱ – ۹۷ حج – ۶۶ کم – ۱۱۰ رز

	خورشید کمند صبح بر بام افکند،			کیخسرو روزمهره[۳] در جام افکند،
	می خور که مؤذّن صبوحی خیزان[۴]			آوازهٔ اشربوا در ایّام افکند.

۲۲۲ – ۱۴۵ حج

	خوش باش؛ که عالم گذران خواهد بود،			روح از پی تن نعره‌زنان خواهد بود.
	این کاسهٔ سرها که تو بینی، فردا			زیر لگد کوزه‌گران خواهد بود.

۲۲۳ – ۱۴۴ حج – ۱۴۸ کم – ۱۱۱ رز

	خوش باش؛ که غصّه بر کران[۵] خواهد بود،			بر چرخ قران اختران خواهد بود،
	خشتی که ز قالب تو خواهند[۶] زدن،			بنیاد[۷] سرای دیگران خواهد بود.

۲۲۴ – ۱۸۳ کم – ۱۱۲ رز

	خوش باش؛ که ماه عید نو خواهد شد			و اسباب طرب همه نکو خواهد شد.
	مه لاغر و زرد و خم شدست از سستی؛[۸]			ناچار ازین رنج[۹] فرو خواهد شد.

---

1. رز – در فوطه و در اطلس و در صوف نشد.
2. رز – در کنج خرابه جهان بوف نشد.
3. رز – باده.
4. کم – که ندای عشق هنگام سحر. رز – که منادی سحرگه خیزان.
5. کم و رز – بیکران.
6. کم‌ – ز خاک تو بخواهند.
7. کم – دیوار. رز – ایوان.
8. رز – مه زرد و خمیده قد و لاغر شد و سست.
9. رز – گوئی که باز رور (ظاهراً غلط است)