برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۷۳

---

رباعیات خیام

۳۶۳

 

---

۳۰۹ – ۱۹۲ کم – ۱۵۴ رز

	ایدل، همه اسباب جهان خواسته گیر،			باغ طربت بسبزه آراسته گیر
	وانگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم			بنشسته و بامداد برخاسته گیر.

۳۱۰ – ۱۸۲ کم – ۱۵۵ رز – ۶ مج

	ای دوست، غم جهان بیهوده مخور،			بیهوده غم جهان فرسوده مخور.
	چون بود گذشت و نیست نابوده[۱] بدید؛			خوش باش؛ غم بوده و نابوده مخور.

۳۱۱ – ۹۶ کم – ۱۵۶ رز

	این اهل قبور خاک گشتند و غبار،			هر ذرّه ز هر ذرّه گرفتند کنار،
	آه.. این چه شرابست که تا روز شمار			بیخود شده و بیخبرند از همه کار!

۳۱۲ – ۱۹۵ کم – ۱۵۷ رز

	ایّام جوانیست؛ شراب اولیتر[۲]،			با روی نکو بادهٔ ناب اولیتر[۳].
	این عالم فانی چو خرابست و یباب[۴]؛			از باده درو مست و خراب اولیتر.

۳۱۳ – ۲۶۴ حج

	با یار گر آرمیده باشی همه عمر،			لذّات جهان چشیده باشی همه عمر؛
	هم آخر کار رفت باید وانگه			خوابی باشد که دیده باشی همه عمر.

۳۱۴ – ۸۸ بو

	برخیز و دوای این دل تنگ بیار،			آن بادهٔ مشکبوی گلرنگ بیار،
	اجزای مفرّح غم ار میخواهی؛			یاقوت می و بریشم چنگ بیار.

۳۱۵ – ۱۱۶ حج – ۶۸ کم – ۱۵۸ رز

	تا چند ازین[۵] حیله و زرّاقی عمر؟			تا چند مرا درد دهد ساقی عمر؟
	حقّا.. که من از ستیزه و جرئهٔ او[۶]			چون جرعه بخاک ریزم این باقی عمر!

---

1. رز – نابود.
2. رز – با ساده رخان باده ناب اولیتر.
3. رز – واندر مستی دیده پرآب اولیتر.
4. رز – چون عالم دون بکس وفائی نکند.
5. کم – درین.
6. کم – خواهم که ز دست حیله و خدعه او. رز – حقا که من از ستیزهٔ خدعهٔ او.