برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۷۷

---

رباعیات خیام

۳۶۷

 

---

۳۳۶ – ۲۰ حج – ۸۷ کم – ۱۷۲ رز – ۲ بو

	با تو بخرابات همی[۱] گویم راز،			به زانکه بصومعه کنم بیتو[۲] نماز،
	ای اوّل و آخر خلایق همه تو[۳]،			تو خواه[۴] مرا بسوز و خواهی بنواز.

۳۳۷ – ۱۷۱ رز

	بازی بودم پریده از عالم راز؛			شاید که برم ره از نشیبی بفراز،
	اینجا چو نیافتم کسی محرم راز؛			زان در که در آمدم برون رفتم باز.

۳۳۸ – ۶۵ حج

	بر روی گل از ابر نقابست هنوز،			در طبع دلم میل شرابست هنوز،
	در خواب مرو؛ چه جای خوابست هنوز؟			جانا، می ده که آفتابست هنوز.

۳۳۹ – ۱۷۳ رز

	حکمی که ازو محال باشد پرهیز،			فرموده و امر کرده کز وی مگریز،
	آنگاه میان امرو نهیش عاجز،			این قصه چنان بود که کج دار و مریز.

۳۴۰ – ۲۹۹ حج

	رو بر خود و بر حال جهان خاک انداز،			چه جای عبادتست و چه جای نماز؟
	می میخور و گرد خوبرویان میتاز؛			رفتند یکان یکان، یکی نامد باز.

۳۴۱ – ۹۸ بو

	ساغر پر کن که برف گون آمد روز،			زان باده که لعل هست ازو رنک آموز،
	بردار دو عود را و مجلس بفروز؛			یک عود بساز وان دگر عود بسوز.

۳۴۲ – ۳۲ حج – ۱۷۵ رز – ۹۹ بو

	کردیم دگر شیوهٔ رندی آغاز،			تکبیر همی زنیم بر پنج نماز،
	هرجا که پیاله‌ایست ما را بینی؛			گردن چو صراحی سوی او کرده دراز.

---

1. رز – اگر.
2. کم – کنم بی‌تو محراب. رز و بو – بمحراب کنم بی تو.
3. کم – وی آخر و جز تو همه هیچ. رز – ای اول و ای اخر خلقای همه تو.
4. کم و رز و بو – خواهی تو.