برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۹۱

---

رباعیات خیام

۳۸۱

 

---

۴۳۴ – ۲۳۶ رز

	هر روز پگاه در خرابات شوم،			همراه قلندران بطامات شوم،
	چون عالم سرّ والخفیات توئی؛			توفیقم ده تا بمناجات شوم.

۴۳۵ – ۲۷ کم – ۲۳۷ رز

	هرگز بطرب، شراب نابی نخورم؛			تا از کف اندوه شرابی نخورم.
	نانی نزنم در نمک هیچ کسی؛			تا از جگر خویش کبابی نخورم.

۴۳۶ – ۱۹ نز

	هر یکچندی یکی برآید که منم،			با نعمت و با سیم و زر آید که منم،
	چون کارک او نظام گیرد روزی؛			ناگه اجل از کمین درآید که منم.

۴۳۷ – ۱۰۷ حج – ۲۰۱ کم

	هشیار نبوده‌ام دمی تا هستم،			گر خود شب قدر باشد؛ آن شب[۱] مستم:
	لب بر لب جام و سینه بر سینهٔ خم[۲]			تا روز بگردن صراحی دستم.

۴۳۸ – ۲۳۰ کم – ۲۳۵ رز

	هوشم[۳] بشراب ناب باشد دائم،			گوشم به نی و رباب باشد دائم.
	گر خاک مرا کوزه پس از من سازند[۴]؛			خواهم که پر از شراب باشد دائم.

۴۳۹ – ۷۶ حج

	یکچند بکودکی باستاد شدیم،			یکچند باستادی خود شاد شدیم،
	پایان سخن شنو که ما را چه رسید؛			چون ابر در آمدیم و چون باد شدیم.

۴۴۰ – ۹۶ حج

	یکچند حریف باده و جام شدیم،			دزدیده بخانهٔ دلارام شدیم،
	ترسیدن ما چونکه ز بدنامی بود؛			اکنون ز چه ترسیم چو بدنام شدیم.

۴۴۱ – ۱۷۶ حج – ۱۷۸ کم

	یکدست بمصحفیم و یکدست بجام،			گه نزد حلالیم و گهی نزد حرام،
	مائیم درین جهان ناپخته خام[۵]،			نه کافر مطلق، نه مسلمان تمام.

---

1. کم – آنهم.
2. کم – غم.
3. رز – میلم.
4. رز – کوزه گران کوزه کنند.
5. کم – گنبد فیروزه رخام.