این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
فهرست مطالب
۴۱۱
| اتحاد مخالفان معاند و دوستان نادان و ظواهر پارهٔ از رباعیات خیام در متهم ساختن او بمیخوارگی و لاابالیگری – اشتباه مردم عوام در تصورات و تصویرهای بیجا و نامناسبی از او | ۱۵۲ |
| سخن راندن از شراب و رباب و می و معشوق در زبان شعر – تذکره میخانه فخرالزمان – انواع نشبیب | ۱۵۳ |
| تکه‌ای از گلستان سعدی – سبب اصلی مبالغه خیام در توصیف شراب و دستورهای جدی وی در استعمال آن | ۱۵۴ |
| عدم ملازمه رزمسازی و بزمسازی بارزم آوری و بزم آرائی – سوگندی عظیم از حکیم نظامی – عدم توافق رندی لاابالیگری باحوال و آثار خیام | ۱۵۵ |
| خیام و شعر | ۱۵۸–۱۶۸ |
| مقام و مربتهٔ شعر و شاعری در نزد خواص و عوام – تنزل بعضی از شعرا تا پایه چاپلوسی و درویزه‌گری – انزجار و شکایت برخی از سرآمدان سخن از این وضع | ۱۵۸ |
| ابیاتی از انوری – بیتی از ظهیر فاریابی – بیتی هم از اثیرالدین اومانی | ۱۵۹ |
| اجتناب بعضی از دانشمندان درجهٔ اول ایران که خیام نیز از جمله آنانست از انتساب بشعر و شاعری و متفنن بودن او در این فن | ۱۶۰ |
| تعریف رباعی و مسائل دیگر مربوط با آن | ۱۶۱ |
| مسائلی از فلسفه که رباعیات خیام با آنها تماس و ارتباطی دارد | ۱۶۳ |
| توصیهٔ پیشوایان فن شعر باحتراز از دخالت در حکمت و فلسفه و دخالت خیام و موفقیت او – خواص ممتازهٔ سبک شعر و شیوهٔ بیان خیام | ۱۶۴ |
| مراتب سه‌گانهٔ اسلوب که عبارتست از ساده و متوسط و عالی – اشتباه بعضی در اینکه سادگی اسلوب بعضی از رباعیات را دلیل نبودن آنها از خیام تصور کرده‌اند | ۱۶۶ |
| اشتباه برخی دیگر که مرتبهٔ خیام را از جهة احتراز از طنطه و طمطراق در الفاظ و اغلاق و اغراق در معانی تا درجه دوم و سوم گویندگان پایین آورده‌اند – سادگی اسلوب در اثار سهل ممتنع – تنزیل بعضی از تذکره نویسان رتبهٔ خیام را از جهة قلت اشعار او – نشمردن برخی دیگر او را در ردیف شعرا | ۱۶۷ |
| لزوم رعایت شرایط در مقایسهٔ خیام با دیگران | ۱۶۸ |
| خیام و تصوف | ۱۶۹–۱۷۶ |
| علیت عشق در تکوین از نظر نئوفلاطونیزم و تصوف و ارتباط این دو با هم – وجود قدرت ازلی پیش از آفرینش و در عالم عما | ۱۶۹ |
| رباعی در این معنی – اتحاد کمال مطلق با جمال مطلق و ملازمه جمال با خودنمائی – بیتی از جامی – معاشقه قدرت ازلی با خویشتن در عالم کمون – باز بیتی از جامی – تقابل عدم و الملکه و ظهور همه موجودات از آن – بیتی از فیضی دکنی – بیتی از شیخ شبستری – مرایای تعین | ۱۷۱ |
| قسمتی از منظومهٔ مرکزالأدوار مولانا فیضی – رهنمای حق و حقیقت بودن عشق؛ یعنی اشراق | ۱۷۲ |
| بیتی از مولوی – وصول عارف بمرتبه فنا فی الله بوسیله عشق – یک رباعی از شیخ ابوسعید در این معنی – منبع فیض و الهام بودن این فلسفه برای شعرای عارف مسلک و پیدا نشدن اثری از آن در سخن خیام | ۱۷۳ |
| تکلف بعضی از صوفیه برای تاویل و تطبیق پاره از سخنان خیام با مسلک خود – موضوع آن دائم در تصوف و انطباق ظاهری آن با فلسفه انقلاب حادثات عالم و امکان سبب شدن آن باشتباه اشخاص دور از مطلب | ۱۷۴ |
| اصابت نظر امام غزالی و نجم‌الدین دایه و القفطی در صوفی نبودن خیام | ۱۷۵ |
