این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۲۵۳
| وقتی که طلوع صبح ازرق باشد | ||||||
| باید بکفت می مروّق باشد | ||||||
| گویند در افواه که حق تلخ بود | ||||||
| باید بهمه حال که می حق باشد | ||||||
۲۵۴
| هان تا ننهی بر دل خود غصّه و درد | ||||||
| تا جمع کنی سیم سفید و زر زرد | ||||||
| زان پیش که گردد نفس گرم تو سرد | ||||||
| با دوست بخور که دشمنت خواهد خورد | ||||||
۲۵۵
| هر جرعه که ساقیش بآب افشاند | ||||||
| در دیدهٔ گرم آتش دل بنشاند | ||||||
| سبحان الله تو باده می پنداری | ||||||
| آبی که ز صد درد دلت برهاند | ||||||
