برگه:RobaiyatKhayyamRamazani.pdf/۱۷۲

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.

۳۹۱

  نتوان دل شاد را بغم فرسودن  
  وقت خوش خود بسنگ محنت سودن  
  در دهر که داند که چه خواهد بودن  
  می باید و معشوق و بکام آسودن  

۳۹۲

  آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو  
  بر درگه او شهان نهادندی رو  
  دیدیم که بر کنگره‌اش فاختهٔ  
  بنشسته همی گفت که کو کو کو کو  

۳۹۳

  از آمدن و رفتن ما سودی کو  
  وز تار امید عمر ما پودی کو  
  چندین سر و پای نازنینان جهان  
  میسوزد و خاک میشود دودی کو