برگه:RobaiyatKhayyamRamazani.pdf/۱۸۱

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.

۴۱۸

  ابریق می مرا شکستی ربّی  
  بر من در عیش را ببستی ربّی  
  بر خاک بریختی می ناب مرا  
  خاکم بدهن مگر تو مستی ربّی  

۴۱۹

  از آمدن بهار و از رفتن دی  
  اوراق وجود ما همی گردد طی  
  می خور مخور اندوه که فرمود حکیم  
  غمهای جهان چو زهر و تریاقش می  

۴۲۰

  از دفتر عمر برگرفتم فالی  
  ناگاه ز سوز سینه صاحب حالی  
  میگفت: خوشا کسیکه اندر بر او  
  یاریست چو ماهیّ و شبی چون سالی