برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۲۱

۳۵

	ز بیم سپهبد همه راستان			بدان کار گشتند همداستان
	دران محضر اژدها ناگزیر			گواهی نوشتند برنا و پیر
	هم آنگه یکایک ز درگاه شاه			برآمد خروشیدن دادخواه
	ستم دیده را پیش او خواندند			بر نامدارانش بنشاندند
	بدو گفت مهتر بروی دژم			که بر گوی تا از که دیدی ستم
	خروشید و زد دست بر سر ز شاه			که شاها منم کاوهٔ دادخواه
	بده داد من آمدستم دوان			همی نالم از تو برنج روان
	اگر داد دادن بود کارِ تو			بیفزاید ای شاه مقدارِ تو
	ز تو بر من آمد ستم بیشتر			زند بر دلم هر زمان نیشتر
	ستم گر نداری تو بر من روا			بفرزند من دست بردن چرا
	به بخشای در من یکی در نگر			که سوزان شود هر زمانم جگر
	شها من چه کردم یکی باز گوی			و گر بی‌گناهم بهانه مجوی
	بحالِ من ای نامور در نگر			میفزای بر خویشتن دردسر
	مرا روزگار این چنین کوز کرد			دلی پرامید و سری پر ز درد
	ستم را میان و کرانه بود			همیدون ستم را بهانه بود
	بهانه چه داری تو بر من بیار			که بر من سگالی بدِ روزگار
	یکی بی زبان مردِ آهن‌گرم			ز شاه آتش آید همی بر سرم
	تو شاهی و گر اژدها پیکری			بباید بدین داستان داوری
	اگر هفت کشور بشاهی تراست			چرا رنج و سختی همه بهر ماست
	شماریت با من بباید گرفت			بدان تا جهان ماند اندر شگفت
	مگر کز شمار تو آید پدید			که نوبت بفرزند من چون رسید
	که مارانت را مغز فرزند من			همی داد باید بهر انجمن
	سپهبد بگفتار او بنگرید			شگفت آمدش کان سخن‌ها شنید
	بدو باز دادند فرزند اوی			بخوبی بجستند پیوند اوی
	بفرمود پس کاوه را پادشا			که باشد بدان محضر اندر گوا
	چو برخواند کاوه همان محضرش			سبک سوی پیرانِ آن کشورش
	خروشید کای پای مردانِ دیو			بریده دل از ترس گیهان خدیو