برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۲۵

۳۹

	بکُه بر شدند آن دو بیدادگر			وزایشان نبُد هیچکس را خبر
	ز خارا بکندند سنگی گران			ندیدند مر کارِ بد را کران
	چو ایشان ازان کوه کندند سنگ			بدان تا بکوبد سرش بیدرنگ
	ازان کوه غلطان فرو گاشتند			مرآن خفته را کشته پنداشتند
	بفرمان یزدان سر خفته مرد			خروشیدنِ سنگ بیدار کرد
	بافسون همان سنگ بر جای خویش			به بست و نه غلطید یکذرّه بیش
	فریدون کمر بست و اندر کشید			نکرد آن سخن را بر ایشان پدید
	بر اندو بُدش کاوه پیشِ سپاه			دلش پر ز کینه ز ضحاک شاه
	برافراشته کاویانی درفش			همایون همان خسروانی درفش
	باروندرود اندر آورد روی			چنان چون بود مرد دیهیم جوی
	اگر پهلوانی ندانی زبان			بتازی تو اروند را دجله دان
	سوم منزل آن شاه آزاد مرد			لب دجلهٔ شهر بغداد کرد
	چو آمد بنزدیک اروندرود			فرستاد زی رودبانان درود
	که کشتی و زورق هم اندر شتاب			گذارید یکسر برین روی آب
	مرا با سپاهم بدانسو رسان			ازینها کسی را بدین سو ممان
	نیاورد کشتی نگهبانِ رود			نیامد بگفت فریدون فرود
	چنین داد پاسخ که شاهِ جهان			چنین گفت با من سخن در نهان
	که کشتی کسی را مده تا نخست			جوازی بمهرم نیابی درست
	فریدون چو بشنید شد خشمناک			ازان ژرف دریا نیامدش باک
	به تندی میانِ کیانی ببست			بران بارهٔ شیردل بر نشست
	سرش تیز شد کینه و جنگ را			بآب اندر افگند گلرنگ را
	به‌بستند یارانش یکسر کمر			پیاپی بدریا نهادند سر
	بران بادپایان با آفرین			بآب اندرون غرقه کردند زین
	سر سرکشان اندر آمد ز خواب			ز ناویدن چارپایان در آب
	بآب اندرون تن در آورده پاک			چنان چون کند خور شب تیره چاک
	بخشکی رسیدند سر جنگ‌جوی			به بیت‌المقدّس نهادند روی
	چو بر پهلوانی زبان راندند			همی گنگ دژهوختش خواندند
	بتازی کنون خانهٔ پاک خوان			برآورده ایوان ضحاک دان