برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۴۷

۶۱

	جهان مر ترا داد یزدان پاک			ز تابنده خورشید تا تیره خاک
	همه بآرزو خواستی رسم و راه			نکردی بفرمان یزدان نگاه
	نجستی جز از کژی و کاستی			نکردی به بخش اندرون راستی
	سه فرزند بودت خردمند و گرد			بزرگ امده نیز پید از خرد
	ندیدی هنر با یکی بیشتر			کجا دیگری زو فرو برد سر
	یکی را دم اژدها ساختی			یکی را بابر اندار افراختی
	یکی تاج بر سر ببالین تو			بدو گشته روشن جهان‌بین تو
	نه ما زو بمام و پدر کمتریم			که بر تخت شاهی نه اندر خوریم
	ایا دادگر شهریارِ زمین			برین داد هرگز مباد آفرین
	اگر تاج زان تارکِ بی‌بها			شود دور یابد جهان زو رها
	سپاری بدو گوشهٔ از جهان			نشیند چو ما گشته از تو نهان
	و گرنه سوارانِ ترکان و چین			هم از روم گردان جوینده کین
	فراز آورم لشگر گرزدار			از ایران و ایرج برارم دمار
	چو بشنید موبد پیامِ درشت			زمین را ببوسید و بنمود پشت
	بدانسان بزین اندر آورد پای			که از باد آتش بجنبد ز جای
	بدرگاهِ شاه آفریدون رسید			برآوردهٔ دید سر ناپدید
	بابر اندر آورده بالای اوی			زمین کوه تا کوه پهنای اوی
	نشسته بدر بر گران سایگان			بپرده درون جای پرمایگان
	بیک دست بربسته شیر و پلنگ			بدست دگر ژنده پیلان جنگ
	ز چندان گرانمایه گرد دلیر			خروشی برآمد چو آوای شیر
	سپهریست پنداشت ایوان بجای			بُدی لشکری گردش اندر بپای
	برفتند بیدار کارآگهان			بگفتند با شهریار جهان
	که آمد فرستادهٔ نزد شاه			یکی پرمنش مرد با دستگاه
	بفرمود تا پرده برداشتند			ز اسپش بدرگاه بگذاشتند
	چو چشمش بروی فریدون رسید			همه دیده و دل پر از شاه دید
	ببالا چو سرو و چو خورشید روی			چو کافور گرد گلِ سرخ موی
	دو لب پر ز خنده دو رخ پر ز شرم			کیانی زبان پر ز گفتارِ نرم
	فرستاده چون دیده سجده نمود			سراسر زمین را ببوسه بسود